ΓΑΣΤΡΟΝΟΜΙΑ ΚΑΙ ΑΣΤΡΟΝΟΜΙΑ

ΥΠΟΜΝΗΜΑ ΓΙΑ ΤΟ ΔΙΕΘΝΕΣ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΩΝ ΚΑΙ ΑΣΤΡΟΦΥΣΙΚΩΝ

ΜΕ ΘΕΜΑ «ΑΛΗΘΕΙΑ & ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ»           4 Ιουνίου 2009Αθήνα

 (Αφιερωμένο στον Οδυσσέα Ελύτη & τον Γ. Γραμματικάκη)

Η Αλήθεια έχει ονομαστεί από την θεία κίνηση του όντος επειδή είναι «θεία άλη», θεϊκή θεώρηση. Αυτή η Θεία συναίσθηση των πάντων δεν περιορίζεται ούτε στην ανάμνηση του παρελθόντος, ούτε σε κάποιο όραμα για το μέλλον. Όλα συμβαίνουν εδώ και τώρα, σε κόσμους που ζουν παράλληλα σε ένα αιώνιο γίγνεσθαι. Α-λήθεια, σημαίνει στέρηση της λήθης και είναι ελεύθερη από κάθε πραγματικότητα που πλάθουν δισεκατομμύρια όντα κάθε στιγμή. Όταν δεν ξεχνιέσαι στο χθες και στο αύριο, ζεις αληθινά εδώ και τώρα, κάθε στιγμή με όλο σου τον εαυτό. Επομένως, όλα είναι αλήθεια με την έννοια ότι Αλήθεια είναι το Όλον. Επίσης σημαίνει ότι κάθε τμήμα του όλου, είναι ένα υποσύνολο, ένα τμήμα της αλήθειας, μια περιορισμένη αλήθεια, που την ονομάζουμε πλάνη.

Το ίδιο το φως που δημιούργησε τον κόσμο είναι που αποκαλύπτει τον εαυτό του. Το φως είναι το είναι μας που γεννήθηκε για να ταξιδεύει, γιατί  μόνο τότε ζει. Κι όπως η φωτιά χρειάζεται οξυγόνο για να ανάψει, έτσι και το πνεύμα χρειάζεται ελευθερία για να δημιουργήσει. Αυτό το θείο δημιουργικό πυρ της συνείδησης του ανθρώπου, εκδήλωση της θείας του συνείδησης έχει μια φύση που δεν φυλακίζεται, όπως το νερό βρίσκει πάντα το δρόμο για να συνεχίσει. Είναι το πνεύμα του ήλιου, το φως-δημιουργός που δόμησε το μάτι μας για να μοιράζεται και να μετέχει στη δημιουργία. Η χάρη που μπορεί να διακρίνει το μάτι σε κάτι υπενθυμίζει στη συνείδηση ότι είναι γήινη αντανάκλαση της θείας χάρης, αυτή είναι το θείο δώρο, η ίδια η ακτινοβολία του Θεού.

Δίχως αγάπη καμία ουσιαστική αλλαγή δεν είναι εφικτή. Ο ανθρώπινος νους δημιουργεί την πραγματικότητά του ερμηνεύοντας ενέργειες από το άχωρο και το άχρονο. Ο άνθρωπος μετέχει σε αυτήν την πραγματικότητα, εγκλωβίζεται σε αυτήν και απελευθερώνεται από αυτήν αυτόματα, από τη στιγμή που την παρατηρεί, διότι ο παρατηρητής επηρεάζει αυτό που παρατηρεί. Αυτό που καθορίζει την ταχύτητα αλλαγής της πραγματικότητας και το επίπεδο της Αλήθειας που είναι σε θέση να βιώσει στη συνείδησή του, είναι ανάλογο με το τι θα είναι αυτό με το οποίο θα ταυτιστεί ο παρατηρητής. Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, ο παρατηρητής συντονίζεται με κάποιο πρότυπο και έτσι ενεργοποιεί ανάλογες ποιότητες ιδιοτήτων και ικανοτήτων. Το συναίσθημα είναι μια δύναμη που έλκει. Και η σκέψη μορφοποιεί και διαμορφώνει. Και τα δύο μαζί διαμορφώνουν μια πραγματικότητα. Κάθε σκέψη και συναίσθημα είναι ενέργεια σε κίνηση και φέρει ανάλογης ποιότητας αποτελέσματα. Στο τέλος δημιουργείται ύλη που είναι συμπυκνωμένη ενέργεια, διότι η ενέργεια δεν χάνεται, απλώς μετατρέπεται.

Εκεί που οι λέξεις αποκαλύπτονται μονάχα ως τα ενδύματα της αληθινής δράσης που αποτελούν, όπως ακριβώς ένα μικροσωματίδιο είναι ταυτόχρονα όχι μόνο μάζα, αλλά και ενέργεια. Ταχύτητα φωτός, με μηδενική μάζα, σημαίνει αέναη ταχύτητα φωτός, αέναη ροή ζωής, δημιουργίας και ενέργειας που δεν χάνεται ποτέ αλλά απλώς μετασχηματίζεται σε διαφορετικές μορφές και εκδηλώσεις. Μόνο τα ταχυόνια του νου μας είναι πιο γρήγορα από το φως. Έτσι εξηγείται πως ο νους σχετίζεται με πέμπτο στοιχείο, τον αιθέρα και καθίσταται πεμπτουσία, ενώνοντας τα τέσσερα στοιχεία της δημιουργίας. Επομένως, ο νους υπερβαίνει τους περιορισμούς του αστρικού πεδίου ή αλλιώς της τέταρτης διάστασης, όπου τα πάντα πηγάζουν από το νόμο του Χρόνου. Έτσι εξηγείται πως ο νους μπορεί να ταξιδέψει στο παρελθόν ή στο μέλλον. Τα ταχυόνια είναι τα απόλυτα φωτόνια που ζουν μόνο στο παρόν. Όταν τα ηλεκτρόνια ξεπερνούν το φως παράγεται τριβή, θερμότητα, δόνηση, ήχος, κυματομορφή και φωτοχυσία. Το φως είναι ηλεκτρομαγνητικό κύμα στον αιθέρα, και όταν μεταβάλλεται το ηλεκτρικό του φορτίο, μεταβάλλεται και το ηλεκτρικό του πεδίο και έτσι έχουμε τη λεγόμενη διαφορά συχνότητας.

Ορισμένοι θεωρητικοί φυσικοί έχουν υποθέσει την ύπαρξη σωματιδίων που κινούνται ταχύτερα από το φως, τα οποία ονόμασαν ταχυόνια σε αντιδιαστολή με όλα τα σωματίδια του δικού μας κόσμου, που τρέχουν αργότερα από το φως και τα οποία ονόμασαν ταρντόνια. Η πιο βασική θεωρητική ιδιότητα των ταχυονίων είναι ότι ο χρόνος ακολουθεί σε αυτά αντίθετη κατεύθυνση από αυτή που ακολουθεί στο χρόνο των ταρντονίων. Για τον κόσμο των ταχυονίων αυτό σημαίνει πως όσο γρηγορότερα αυτά κινούνται, τόσο ταχύτερα περνάει ο χρόνος αλλά προς το παρελθόν. Το παράδοξο με την υπόθεση των ταχυονίων είναι ότι με αυτά παίρνουμε την απάντηση πριν καν διατυπώσουμε την ερώτησή μας.

Το φως έχει τη φύση του ταξιδευτή. Όσο περισσότερο φως διαποτίζει έναν άνθρωπο ή έναν λαό, τόσο περισσότερο θέλει να ταξιδεύει για να το ανακυκλώνει, να μην το κατακρατά, να μην το οικειοποιείται ως ιδιοκτησία του, αλλά να επιτρέπει την ελεύθερη ροή του παντού. Όποιον τον διαποτίζει το Φως, τον κάνει ελευθερωτή των αγωγών της ροής του. Αυτή η Θεία Ροή του Φωτός του Λόγου που μας ενθουσιάζει, δηλαδή μας κάνει ένθεους, είναι ο Θείος Έρωτας και η ρίζα του ξεκινά από τον Έρωτα που υποκρύπτει τη δύναμη του ερωτήματος. Την αλλαγή της νοοτροπίας που είναι καρπός της παιδείας και όχι της διοίκησης. Την ιδέα ότι «Δεν υπάρχει άλλος, είμαστε Ένα».

Η Ελλάδα δεν είναι απλώς ένα κράτος, μία χώρα ή ένα έθνος, αλλά και μια ζωντανή και εξελισσόμενη Ιδέα. Όταν στέκεσαι σε ιερή γη όπως αυτήν τη μοναδική γη της Ελλάδας, το φως γίνεται αισθητό με διαύγεια και αν βρει καθαρή συνείδηση και αγνή καρδιά, τότε δεν απορροφάται απλώς, αλλά ζυμώνεται μαζί τους και αναδύεται μέσα από το σώμα. Τότε η μία φύση του φωτός που είναι η φύση του αγγελιοφόρου ενεργοποιεί την επόμενη, τη φύση του Δημιουργού. Το φως το ίδιο είναι ο μάρτυρας της υπέρτατης αποκάλυψης ότι ο Δημιουργός, ο Άγγελος και ο Άνθρωπος συνδέονται από μια κοινή ουσία, την ίδια την ουσία του φωτός.

Λέγεται πώς η  «επόμενη μέρα» ανήκει στους επιστήμονες που διαθέτουν νέα αισθητική ζωής και τους καλλιτέχνες που ενεργοποιούν την επιστημονική σκέψη. Μέχρι τότε είναι απαραίτητες κάποιες κινήσεις, ώστε να σχηματιστεί το υπόβαθρο, μια κοινή πλατφόρμα, όχι μόνο συζητήσεων αλλά και συνεργασίας σε μικτές ομάδες επιστημόνων και καλλιτεχνών, που θα εργαστούν πάνω σε αντικείμενο κοινού ενδιαφέροντος και παγκόσμιας εμβέλειας και με εστίαση στα καθημερινά ανθρώπινα προβλήματα.

Η αποκατάσταση της σχέσης επιστήμης-τέχνης βρίσκεται στην παιδεία, πράγμα που απαιτεί τη ριζική της αναδόμηση και αρκετές δεκαετίες εκπαίδευσης Δασκάλων, που θα είναι κατάλληλοι φορείς αυτής της Νέας Παιδείας. Η Νέα Παιδεία σημαίνει νέο τρόπο ζωής, που θα χαρακτηρίζεται από επίγνωση τόσο των φυσικών νόμων όσο και των πνευματικών, με αποτέλεσμα κάθε άτομο του κοινωνικού συνόλου, όχι μόνο μια μειοψηφία, να είναι σε θέση να γευτεί τα αγαθά των τεχνών και των επιστημών.

Η παιδική ηλικία εκκινούμενη από τη σύλληψη, δεν είναι παρά η ανακεφαλαίωση του περάσματος της συνείδησης από τα διάφορα βασίλεια. Υπάρχει όμως μια σημαντική παρατήρηση εδώ. Τα σύγχρονα παιδιά ολοένα και περισσότερο φανερώνουν σημάδια μιας πρόωρης (σε σχέση με το παρελθόν), εξατομικευμένης συνείδησης. Παρατηρούμε τον εαυτό μας, τη φύση στις τόσες μορφές της, που σίγουρα δε φτάνει μια ζωή για να τις δεις όλες. Φανταστείτε πόσο εποικοδομητικό θα ήταν να εφαρμοστεί μια παιδεία που να βασίζεται στην Αλήθεια και όχι στο ψεύδος. Εάν πράγματι ο ηθοποιός παράγει ήθος κι ο επιστήμονας συνείδηση, τότε η Θεία Μνήμη και  η Θεία Θέληση θα επιστρέψει και θα ενεργοποιηθεί ξανά μέσα απ’ τον άνθρωπο που μέσα του εμφυτεύθηκε ο Θείος Σπόρος. Φανταστείτε να ήταν τα μεγαλύτερα μυαλά στραμμένα στην παιδεία και την εξέλιξη της κοινωνίας και όχι στην ατομική αναγνώριση και διασημότητα με όσα αυτή συνεπάγεται. Η οικονομική χρεοκοπία αποκαλύπτει την πνευματική κρίση. Ο καταναλωτισμός ως υποκατάστατο πνευματικότητας αποτελεί πανδημία ψυχολογικών προβλημάτων.

Στην Αθήνα του Περικλή, βλέπουμε να αφυπνίζεται η μνήμη των ανθρώπων που ζουν την τέχνη της καθημερινότητας. Τα έργα τέχνης είναι στους δρόμους, δωρεάν στην κοινή θέα, αλλά και η επιστημονική γνώση δεν μονοπωλείται από μια κάστα. Η ίδια η γνώση και η αισθητική, άρα η Ζωή, αντιμετωπίζεται ως καταναλωτικό προϊόν, όπως και οι περισσότερες εκφράσεις αυτού που ονομάζουμε πνευματικότητα.

Οι σημερινές συνθήκες ζωής αντικατοπτρίζονται στο εκπαιδευτικό σύστημα που επικρατεί. Αυτό χαρακτηρίζεται από πληροφορίες και τρόπο εκμάθησης που ενεργοποιεί το αριστερό μέρος του εγκεφάλου, αφήνοντας ατροφικό το δεξί. Το τελικό αποτέλεσμα θα χαρακτηρίζεται από δυσαρμονία, προκαλώντας μια αλυσίδα κοινωνικών προβλημάτων και αδιεξόδων.

Ο επιστήμονας που δεν μπορεί να κάνει υποθέσεις και να φανταστεί δημιουργικά, είναι αδύνατο να προσεγγίσει την ουσία της επιστήμης, όπως εκφράστηκε από τους μεγαλύτερους επιστήμονες που λειτουργούν ενορατικά. Από την άλλη, καλλιτέχνες χωρίς επιστημονικό υπόβαθρο δεν ακτινοβολούν συνειδητότητα και όραμα διαχρονικότητας. Η πολιτική θεωρείται η επιστήμη του εφικτού, αλλά δίχως μακροπρόθεσμο όραμα είναι ανυπόστατη. Η πολιτική θέληση είναι απαραίτητο να εστιαστεί στην αναμόρφωση της παιδείας ενός οικουμενικού πολίτη. Οι λύσεις που δεν θα είναι ριζικές όπως αυτή, κατά κανόνα αποτελούν ημίμετρα που απλώς εκτονώνουν τις πιέσεις για αλλαγή, ματαιώνοντας την εξέλιξη. Μέτρο αρμονίας νόμων φανερώνει η αστροφυσική με μοντέλο το σύμπαν. Από την άλλη, η αρχιτεκτονική, προβάλλει την αρμονία των ουρανίων σωμάτων μέσω της πολεοδομικής θέσης των κτιρίων σε μια πόλη. Αρχή των πάντων η αρμονία και η ενότητα της ψυχής της δημιουργίας και των κοσμικών νόμων. Η αρχιτεκτονική των ναών αποκαλύπτει ότι ο αριθμός των αριθμών είναι ο Θεός και ο Ναός είχε τρία μέρη:

Α) Αέτωμα – Πνεύμα – Ακρόπολη – Ουρανός

Β) Κίονες – Ψυχή – Αγορά – Γη (βαστούν χθόνια και ουράνια)

Γ) Βάση – Σώμα – Νεκροταφείο – Κάτω Κόσμος

Εμείς όμως, επιλέξαμε τρόπο ζωής και σκέπτεσθαι, όπου το σώμα βρίσκεται στην Αγορά, η ψυχή πενθεί στο Νεκροταφείο και το Πνεύμα είναι εξόριστο στον Ουρανό. Όσο πιο πολύπλοκος είναι ένας οργανισμός τόσο πιο προσαρμοστικός γίνεται, με αποτέλεσμα να επιβιώνει και να εξελίσσεται, αντίθετα με τα είδη που αποδεικνύονται δυσπροσάρμοστα και καθυστερημένα ως προς την εξέλιξη του όλου. Ως εκ τούτου, στο κατώφλι του νέου αιώνα, η ανθρωπότητα βιώνει την αγωνία και το φόβο για τα παγκόσμια δεινά που δημιούργησε η ανεύθυνη χρήση της τεχνολογίας. Η τεχνολογία όμως δεν είναι το «κακό», αλλά ένα οξύτερο κέντρισμα στη συνείδηση του ανθρώπου για τα ηθικά και αξιολογικά του κενά. Η ηθική είναι πρωτογενής, οι νόμοι έπονται ως ρυθμιστές: η ρίζα του ποινικού δικαίου δηλαδή το φυσικό δίκαιο δείχνει ατροφικό. Σήμερα είναι ολοφάνερο ότι η ανθρωπότητα δεν χάνεται από έλλειψη γνώσης, αλλά από έλλειψη οράματος και αξιών. Δηλαδή, από έλλειψη παιδείας. Πίσω από κάθε μας λάθος θα βρούμε κάποιο κενό στην παιδεία που ανακυκλώνουμε. Το ύψος του οράματος και οι θεμελιώδεις αρχές, οι αναλλοίωτες αλήθειες των Θείων Νόμων ορίζουν την εξέλιξη και όχι οι πληροφορίες και οι απλές γνώσεις.

Μια πολυκλαδική επιτροπή επιστημόνων και καλλιτεχνών όλων των τομέων είναι το μοντέλο ενός μελλοντικού παγκόσμιου οργάνου. Σύνδεσμος αυτών των δύο στον πολυκλαδικό αυτό οργανισμό θα είναι οι φιλόσοφοι που κατά κανόνα ζουν απαξιωμένοι από τους ανθρώπους όπως οι δάσκαλοι και άλλοι που γνώριζαν την δίωξη και την εξορία στο παρελθόν και στις μέρες μας αναγκάζονται να διαλέξουν μεταξύ παρακμής και αυτοεξορίας. Οι φιλόσοφοι δεν ασχολούνται με τη γνώση της αιτίας στη φύση, όπως οι επιστήμονες, αλλά με την ίδια τη φύση της αιτιότητας και της συνείδησης. Οι σημαντικότεροι από αυτούς συμφωνούν σήμερα ότι οι κοινωνία έχει χάσει το μέτρο και το Δάσκαλο και μαζί το ενδιαφέρον της μάθησης και την υπευθυνότητα της αξιολόγησης.

Το κλειδί της συνεργασίας στην κλειδαριά της πολυκλαδικής επιτροπής Τεχνών και Επιστημών, έχει ιερό καθήκον και υποχρέωση να φανερωθεί ως προτεινόμενο μοντέλο νέων κοινωνικών δομών που αφορούν τη ζωή του νέου οικουμενικού ανθρώπου. Οι πνευματικοί καρποί κάθε Τέχνης και Επιστήμης, πρέπει να προσφερθούν στον άνθρωπο μέσα από μια ευρύτερη αγκαλιά και που εκπροσωπεί αυτό που  μας ενώνει και είναι πάνω και πέρα από κάθε μερικότητα. Οι καρποί θα γίνουν προσιτοί όμως, μόνο όταν αυξηθεί το επίπεδο παιδείας και γνώσης του δέντρου.

Η αυτοδιάθεση δεν πηγάζει από την πτωτική ελεύθερη βούληση, αλλά από την Ελευθερία του Λόγου και εκφράζει τον αυτοσεβασμό και την ολοκληρωμένη αφιέρωση του ανθρώπου στην ολότητα, την ολοκληρωμένο προσφορά του που κορυφώνεται με την απελευθέρωσή του από την έννοια της ελευθερίας, που τον τροφοδοτεί η προσωπικότητα και η ατομικότητά του. Η ανθρώπινη εξελικτική πορεία δείχνει ότι ποτέ δεν στάθηκε δυνατό να επέλθει κάποια ουσιαστική αλλαγή στο εκάστοτε κατεστημένο, χρησιμοποιώντας τους ίδιους τρόπους λειτουργίας του κατεστημένου. Για να επιφέρει κανείς νέα κατάσταση πραγμάτων χρειάζεται νέος δρόμος και τρόπος, διαφορετικά μοιάζουμε με σύγχρονα ενδεδυμένους ανθρώπους, που προσπαθούν να κατασκευάσουν διαστημόπλοιο με πέτρινα εργαλεία.

Γεννηθήκαμε σε έναν κόσμο όπου η συνεργασία δεν είναι απαραίτητη για τη φιλία και όπου η φιλία δεν είναι απαραίτητη για τη συνεργασία. Ζούμε παρατηρώντας έναν κόσμο, όπου τελικά όλα υπάρχουν σε μια εκφυλισμένη κατάσταση, μια απομίμηση ζωής. Καλούμαστε να φανερώσουμε έργα, αποτελέσματα, προϊόντα όχι πλέον εξατομικευμένων προσπαθειών και πρωτοβουλιών, αλλά μιας ενοποιημένης δράσης που στηρίζεται σε μια πολύ απλή αρχή, όσον αφορά το δυναμικό της (ό,τι μπορούμε να κάνουμε όλοι μαζί, δεν μπορεί κανείς να το κάνει μόνος του) και σε μια θεμελιώδη ιδέα όσον αφορά την ποιότητα αυτής της δράσης που συνοψίζεται στο ότι προσφέρουμε αληθινά, ό,τι δεν έχουμε οικειοποιηθεί. Το αποτέλεσμα μιας τέτοιας συνεργασίας έχει μεγαλύτερη αντοχή στις κατά  νόμον αντιδράσεις που επιφέρει κάθε δράση.

Κάθε ανθρώπινη προσπάθεια, κάθε έργο, αποτελείται από τρία μέρη:

1.       Αφετηρία – αρχική τοποθέτηση υποκειμένου.

2.       Διαδικασία – σύνολο διαδοχικών ενεργειών του υποκειμένου.

3.       Στόχος – η ολοκλήρωση και η επίτευξη του σκοπού.

Αν η αρχική τοποθέτηση δεν είναι ανάλογη με το στόχο και αν η διαδρομή δεν αντιπροσωπεύει το σκοπό ή η αφετηρία δεν ανταποκρίνεται στο ύψος και την ποιότητα του στόχου, τότε δεν έχουμε ουσιαστικό αποτέλεσμα. Ο σκοπός π.χ. αγιάζει τα μέσα, ναι ή όχι; Είναι το υποκείμενο που ενώνεται με το στόχο του,, ταυτίζοντας τον εαυτό του με αυτό το σκοπό, σε κάθε χρονικό σημείο της πορείας του, ώστε να καταστήσει την πορεία αυτή άχρονη και άχωρη, να γίνει ο ίδιος ο στόχος και ο δρόμος. Η Αυτοδιάθεση είναι η βασική τοποθέτηση που δεν δημιουργεί κατεστημένα τροφοδοτώντας ατομικά ή ομαδικά εγώ, ενώ παράλληλα ενεργοποιεί την ενότητα στην ουσία της, που είναι η Αγάπη και η Ανιδιοτέλεια.

Β. Η ΦΥΣΙΚΗ ΘΕΣΗ ΤΗΣ ΓΑΣΤΡΟΝΟΜΙΑΣ ΤΗΝ ΚΑΘΙΣΤΑ ΣΥΝΔΕΣΜΟ

ΜΕΤΑΞΥ ΤΕΧΝΗΣ ΚΑΙ ΕΠΙΣΤΗΜΗΣ

Η μαγειρική και η γαστρονομία διεκδικεί σήμερα τη θέση της μεταξύ της τέχνης και της επιστήμης. Είναι παγκοσμίως γνωστό ότι όλες οι τέχνες και οι επιστήμες σε ποσοστό 80-90% προήλθαν και φανερώθηκαν από τους Έλληνες φιλοσόφους επιστήμονες και καλλιτέχνες. Από τον Πτολεμαίο της ελληνιστικής εποχής των επιγόνων του Μεγάλου Αλεξάνδρου και μέχρι σήμερα μόνο ένα 10% έχει προστεθεί.

Ρίχνοντας αλάτι σε νερό, γίνεται διάσπαση των κρυστάλλων του σε ιόντα Na+ και CI-. Τα ιόντα ξαναενώνονται σε αλάτι όταν εξατμιστεί το νερό. Είναι γεγονός ότι συμβαίνει μεταβολή της ενέργειας στο περιβάλλον που συμβαίνει το φαινόμενο. Γύρω από αυτά τα σωματίδια συγκεντρώνονται μόρια νερού. Τα σωματίδια αυτά είναι φορτισμένα ηλεκτρικά όπως και ο εγκέφαλος μας που έχει ηλεκτρική τάση, καθώς ακόμα και οι σκέψεις μας είναι αποδεδειγμένο πλέον ότι αποτελούν μεταφερόμενα ηλεκτρικά φορτία. Είναι επίσης αποδεδειγμένο ότι η συνείδηση και η κατάσταση του επιστήμονα επηρεάζει το αποτέλεσμα του πειράματος. Δεν είναι αστήρικτο λοιπόν που ο σεφ θεωρείται το σημαντικότερο συστατικό μιας συνταγής, καθώς μεταφέρει την προσωπική του ενέργεια στο φαγητό.

Η επιρροή της διατροφής στη βιοχημεία του οργανισμού και η άμεση μεταβολή της ψυχολογικής μας κατάστασης διέπεται από επιστημονική νομοτέλεια. Επομένως δεν είναι τυχαίο που ένα πιάτο ποίημα ανεβάζει την ψυχολογική μας διάθεση. Οι οινοπαραγωγοί, οι γευσιγνώστες και οι γνήσιοι γκουρμέ, υποστηρίζουν ξεκάθαρα ότι το κρασί είναι ζωντανό και έχει χαρακτήρα και ζωή που σχετίζεται με το δημιουργό γονιό του και γι’ αυτό λένε «αποκλείεται κακός άνθρωπος να βγάλει καλό κρασί». Μπορεί να φτιάξει ωραία συσκευασία μπουκαλιού και ετικέτας, να φέρει τεχνοκρατική πιστοποίηση και να πετύχει το καλύτερο μάρκετινγκ στην αγορά, αλλά όλα αυτά δεν φτάνουν για να είναι ένα κρασί καλό. Η επιτυχία της βιτρίνας είναι πρόσκαιρη και αυτό ισχύει και στη μαγειρική. Το καλό φαγητό προέρχεται από ανάλογο δημιουργό. Το καλό προέρχεται μόνο από το καλό όπως η μηλιά βγάζει πάντα μήλα και όχι γαϊδουράγκαθα.

«Η οξεία παρατήρηση της φύσεως», λέγει ο Σωκράτης, «οδηγεί εις ανωτέραν επιστήμην, δια της οποίας οι δημιουργοί εισέρχονται, μέσω των διανοημάτων, εις τα έργα. Η προσήλωσις εις την εξωτερικήν παρατήρησιν της φύσεως, οδηγεί τον καλλιτέχνην/άνθρωπον εις την ανακάλυψιν των εσωτερικών νόμων, οι οποίοι αφανώς την διέπουν». Επομένως, είμαστε υποχρεωμένοι να εμβαθύνουμε στις τέχνες και στις επιστήμες προκειμένου να αποκαλύψουμε τη νομοτέλεια που τις διέπει και όχι να παγιδευόμαστε στην εξωτερική τους μορφή κατανάλωσης ως μόδα και τεχνολογία.

Κάθε Μούσα των Ελλήνων ήταν αφιερωμένη σε κάποια τέχνη-επιστήμη, εφόσον αυτά ήταν συνδεδεμένα και όχι διαχωρισμένα, όπως η μουσική με μαθηματικά. Πάνω όμως από όλες τις Μούσες οι αρχαίοι Έλληνες είχαν τη Μνημοσύνη, γιατί χωρίς αυτή δεν υπάρχει καμία τέχνη και καμία επιστήμη δεν μπορεί να υφίσταται. Η Μνημοσύνη ήταν μητέρα των Μουσών και αρμόδια για την ιστορία. Η γαστρονομία έχει σίγουρα σχέση με τη Μνήμη των πολιτισμών και του ανθρώπου. Αυτή είναι η μυστική σχέση της Ιστορίας με τη Γαστρονομία.

Όμως η μαγειρική είναι μια τέχνη του εφήμερου; Το έργο ενός μεγάλου καλλιτέχνη θα παραμείνει στην ιστορία με κάποιο τρόπο, το γλυπτό ή ο ζωγραφικός πίνακας, η μουσική, η αρχιτεκτονική και κάθε μορφής τέχνης αφήνει ένα αποτύπωμα πολύ περισσότερο έντονο στην ιστορία από ένα έργο μαγειρικής τέχνης, το οποίο είναι αναλώσιμο και θα απολαύσουν μόνον ορισμένοι κάποια στιγμή. Αντίθετα, εκατομμύρια μπορούν να θαυμάζουν επί σειρά ετών ένα ζωγραφικό πίνακα ή ένα γλυπτό στο μουσείο. Τα μουσεία δημιουργήθηκαν  για να συντηρήσουν τη Μνημοσύνη. Όμως για να ολοκληρωθεί η μνήμη ενός φαγητού, πρέπει να φαγωθεί.

Μπορείτε να φανταστείτε ένα γαστρονομικό μουσείο με κουζίνες και πιάτα από όλες τις εποχές; Σίγουρα είναι μια ενδιαφέρουσα πρόταση, αλλά όσο καλοφτιαγμένο και να είναι ένα ψεύτικο πιάτο, δεν έχει καμία σχέση με εκείνο που είναι ζωντανό και μοσχομυρίζει αρώματα και φρεσκάδα. Δηλαδή εκείνο που εκπληρώνει τον προορισμό του μόνον όταν φαγωθεί.

Η Μαγειρική είναι η τέχνη που εκ φύσεως θυσιάζεται, διαφορετικά είναι κάτι άλλο. Αυτό ακριβώς την κάνει και μοναδική. Το Μυστήριο του Ευλογημένου Άρτου και Οίνου, αποτελεί φανέρωση της Θείας Κοινωνίας και γι’ αυτό χρειάζεται να ωριμάσουμε και πνευματικά, ώστε να δούμε τι κρύβεται μέσα σε αυτήν που όλοι εμείς που την αγαπάμε ονομάζουμε γαστρονομική τέχνη. Εν κατακλείδι καλό είναι να ξεκαθαρίσουμε ότι η Μόδα και η Τεχνολογία βοηθάει στο άνοιγμα του δρόμου της Γαστρονομίας, αλλά δεν είναι ο δρόμος. Όσο οι άνθρωποι θα παρασύρονται από τη γοητεία και τα τερτίπια της Μόδας της τεχνολογίας και της μόδας του καταναλωτισμού, θα χάνουν τον αληθινό δρόμο για το ευ ζειν που περνάει από την Τέχνη και την Επιστήμη.

Τα μπαχαρικά με άλλους λόγους κρύβουν εκείνο τον σπινθήρα που οδήγησε τον άνθρωπο από το συλλογικό ασυνείδητο και το απρόσιτο στην ατομική συνείδηση και προσωπικότητα. Τη μετάβαση από την άγνοια στη γνώση, από τη βία του ζευγαρώματος και τον πόλεμο στον πολιτισμό και τον έρωτα. Οι σπόροι των μπαχαρικών και των βοτάνων είναι ένα πολύτιμο ζωντανό αρχείο μνήμης που ξυπνάει μνήμες από ετερόκλιτους χωρόχρονους.

Στο μαγείρεμα, ο μάγειρας (μάγος-ιερέας) συνδέει μνήμες και χωρόχρονο, εποχές και κουλτούρες, χρώματα, γεύσεις, αρώματα χρησιμοποιώντας τα μπαχαρικά. Έτσι, αληθινός μύστης της ζωής είναι εκείνος που καταφέρνει όχι μόνο να κάνει το τρόφιμο φαγητό, αλλά εκείνος που το κάνει με τέτοιο τρόπο, με τέτοια επίγνωση των νόμων που κινεί διαχειριζόμενος με σοφία τη γνώση και το μέτρο με την εμπειρία, ανοιχτός πάντα στην ελεύθερη ροή της έμπνευσης που υπάρχει μέσα στο ίδιο το σύμπαν. Γι’ αυτό και εκείνοι που απορροφούν φως λαμβάνουν μια άμεση εσωτερική παιδεία, της σοφίας της διαχείρισης του φωτός. Έτσι, το φαγητό τους μοιάζει με ένα μαγικό καθρέπτη που σε περνάει μέσα από μια περιδίνηση που σε ταξιδεύει στην ελευθερία του χωρόχρονου. Το ταξίδεμα αυτό είναι που συνδέει τον έρωτα με το φαγητό.

Μπορείς να οικοδομήσεις ένα φαγητό σαν αρχιτέκτονας, σαν μουσικός, σαν θεατρικός συγγραφέας, σαν γλύπτης ή σαν ζωγράφος. Ανακαλώντας μνήμες γεύσεων είναι σαν να βάζουμε τα χρώματα στην παλέτα. Οι γνώσεις της μαγειρικής τέχνης είναι τα εργαλεία, τα πινέλα που θα σχεδιάσουν και θα χρωματίσουν και ο καμβάς είναι η κατσαρόλα και η φωτιά είναι η αγάπη του δημιουργού γι’ αυτό που κάνει, ανακαλύπτοντας την ουσία του δικού του Δημιουργού της Αγάπης, την ουσία του ίδιου του εαυτού του. Η μαγειρική και η προσευχή συναντιούνται σε αυτό το βίωμα, όπου η ύλη αποδεικνύεται ξεκάθαρα ενωμένη με το πνεύμα, πράγμα στο οποίο συμφωνεί η σύγχρονη φυσική.

Επτακόσιες τριάντα φορές το χρόνο δίχως το πρωινό θα μας απασχολήσει η διατροφή μας. Κάνετε μήπως και κάτι άλλο με τέτοια συχνότητα; Ευτυχώς αυτή η πράξη μας χαρίζει μεγάλη απόλαυση, αλλιώς θα ήταν σαν ένεση ή σαν αστροναυτικό χάπι. Επειδή ακριβώς η τροφή έχει να κάνει με το ένστικτο, τη βιολογική μας ευρυθμία που εκπηγάζει από την ουσία της ύλης μας, αποκαλύπτει στον άνθρωπο με τη μεγαλύτερη ειλικρίνεια «είσαι ό,τι τρως» αλλά και με το μεγαλύτερο σνομπισμό «τρως ό,τι είσαι και ό,τι έχεις» διότι τελικά «δεν μετράει τι έχεις, αλλά τι είσαι». Θέλετε να καταλάβετε ένα πρόσωπο, μια κοινότητα, ένα έθνος; Παρατηρήστε το τραπέζι τους. Αποτελεί μάθημα γεωγραφίας, ιστορίας, θρησκευτικών, πατριδογνωσίας, οικονομίας και ψυχολογίας. Το οξυδερκέστερο μάτι, ο ασκημένος ουρανίσκος θα διακρίνουν περισσότερα από την αισθητική και την ευφυΐα του προσώπου, της κοινότητας ή της φυλής. Η παγκόσμια διανόηση σήμερα, αναμφισβήτητα δέχεται ως πολιτισμικό μέτρο, όχι μόνο την ποίηση και το χιούμορ, αλλά και την μαγειρική τέχνη που υποσυνείδητα προβάλει ότι το μέτρο που καθορίζει τα υπόλοιπα είναι η παιδεία του μέτρου της Αγάπης.

Όλα τα πράγματα αν δεν τα ζήσεις δεν σε ζουν. Όλα στην ώρα τους και όλα έχουν το χρόνο τους. Όλα είναι θέμα timing και επικοινωνίας. Το ίδιο το μυστικό της ζωής είναι και το ίδιο το μυστικό της μαγειρικής. Ο Έρωτας και η Αγάπη. Η γεύση αποτελεί ένα σημαντικό κομμάτι της μνήμης, μας θυμίζει ένα σωρό άλλα πράγματα, τόπους, πρόσωπα, καταστάσεις εσωτερικές στην ίδια μας την ψυχή.

Το «τρώγειν» μαθαίνεται, η διατροφική συμπεριφορά προϋποθέτει μαθητεία. Γεύση, θρεπτικότητα και υγεία είναι το τρίπτυχο της τροφής που γίνεται αντικείμενο επεξεργασίας. Η γεύση αποτελεί ένα σύνθετο σύνολο πολλών αισθητηριακών ικανοτήτων, γεύση και όσφρηση, αλλά επίσης όραση, ακοή, θερμική αίσθηση, ικανότητα διάκρισης των όγκων και της υφής στο στόμα. Μαζί με αυτά θα προστεθεί η ατομική εμπειρία και το συγκινησιακό πλαίσιο. Το τρόφιμο πρέπει να είναι όχι μόνο καλό για φάγωμα, μα εξίσου καλό και σαν ιδέα. Οι χρωματισμοί και τα σχέδια του φαγητού συνιστούν όλα τα στοιχεία παρατήρησης που αφορούν την όραση. Το αποτέλεσμα είναι ότι μαθαίνοντας να τρως δεν μαθαίνεις απλώς να διατηρείσαι υγιής οικοδομώντας το ατομικό και πολιτισμικό σου εγώ, αλλά μαθαίνεις να ζεις στην ολότητα Άνθρωπος. Αποδέχομαι την παιδική τροφή σημαίνει χτίζω την ταυτότητά μου. Τρέφομαι δεν σημαίνει μόνο τρώγω, αλλά και μαθαίνω ποιος είμαι. Εάν οι τέχνες και οι επιστήμες αποτελούν διαφορετικές εκδηλώσεις της ανάγκης μας για αυτοπροσδιορισμό και αυτοσυνείδηση, τότε η μαγειρική είναι η γέφυρα του βιώματος της ενότητας τους.

Η απόλυτη ψευδαίσθηση των Συνταγών

Οι επιστήμες όπως είναι γνωστό, βασίζονται στην αποτελεσματικότητα πειραμάτων που επαναλαμβάνονται μέσω των αισθήσεων. Η σύγχρονη κβαντοφυσική όμως (γιατί πάντα υπάρχει ένα «όμως» όπως και ένα «αλλά») η οποία σήμερα επηρεάζει άμεσα, όχι μόνο την αστροφυσική, αλλά και τις υπόλοιπες επιστήμες, ανατρέπει προηγούμενα δεδομένα ή τα συμπληρώνει, αλλάζοντας καθοριστικά τον τρόπο που βλέπουμε τον κόσμο. Σε γενικές γραμμές ζούμε σε ένα κλίμα αμφισβήτησης δεδομένων. Ακόμα και η ταχύτητα του φωτός (300.000 χιλ. το δευτερόλεπτο), που είναι βασικό δεδομένο στην εξίσωση περί σχετικότητας του Αϊνστάιν, βρίσκεται υπό αναθεώρηση. Το ίδιο συμβαίνει και με τη θεωρία του big bang, (ενώ κερδίζει η θεωρία της συνεχούς δημιουργίας και των υπερχορδών), αλλά και με τη φύση του ήλιου για την οποία η επιστήμη άλλαξε πολλές φορές συμπέρασμα. Το μόνο σίγουρο είναι ότι τίποτα δεν είναι σίγουρο.

Η κβαντοφυσική εισάγει ένα νέο παρανομαστή σκέψης, που είναι η ανθρώπινη συνείδηση. Πριν 2.500 χρόνια ωστόσο, οι Έλληνες φιλόσοφοι κατέγραψαν πρώτοι τη νομοτέλεια που διέπει τις λειτουργίες της συνείδησης, και θεωρούσαν απολύτως φυσιολογικό ότι ο Σωκράτης είχε «δαιμόνιον». Και οι Ιουδαίοι έλεγαν για τον Ιωάννη τον Βαπτιστή ότι «δαιμόνιον έχει», αλλά δεν νοούσαν ούτε εννοούσαν το ίδιο πράγμα. Η συνειδητότητα εξαρτάται από το ύψος της συνείδησης. Κάθε διαφοροποίηση ή αίσθηση ενότητας είναι συνδεδεμένη με τις λειτουργίες της συνείδησης. Η σύγχρονη επιστήμη παραδέχεται πλέον πράγματα που ήταν γνωστά σε σοφούς πριν από χιλιάδες χρόνια. Έτσι λοιπόν λέει  ξεκάθαρα ότι πρέπει να υπάρχει και ένα πέμπτο στοιχείο στο σύμπαν, μια πέμπτη δύναμη πέρα από τις τέσσερις, της βαρυτικής, της πυρηνικής, της ασθενούς και της ηλεκτρομαγνητικής. Διαφορετικά δεν μπορεί καμία ενοποιημένη θεωρία να στηρίξει εκείνες που έχουν εκφραστεί. Θα μπορούσαμε να καταγράψουμε παραπάνω από είκοσι ονομασίες γι΄ αυτή την ενέργεια που θεωρείται πρωταρχική πηγή των υπολοίπων και η οποία συνδέεται αδιάρρηκτα με αυτό που λέμε συνείδηση. Οι ιδιότητες αυτής της ενέργειας αποκαλύπτονται ανάλογα το επίπεδο που την αντιλαμβάνεται κανείς.

Αν θέλουμε να ξεκαθαρίσουμε από την αρχή τον τίτλο, θα αναφέρουμε ότι ο επιστήμονας πλέον γνωρίζει ότι όταν διεξάγει το πείραμα, το επηρεάζει κάθε φορά με διαφορετικό τρόπο, ανάλογα τη συνείδησή του. Ως εκ τούτου, τα αποτελέσματα δεν μπορούν να ταυτίζονται απόλυτα. Το πείραμα επιτελείται μέσω μιας φόρμας που αποτελεί κάτι ανάλογο με μια συνταγή μαγειρικής. Διαθέτει απαιτούμενες πρώτες ύλες, ειδικό μηχανικό-τεχνολογικό εξοπλισμό και κτιριακές εγκαταστάσεις, σκεύη και εργαλεία, μέθοδο, διαδικασία, τεχνικές, ακρίβεια χρόνου, θερμοκρασιών, ποσοτήτων, ποιοτήτων και θα μπορούσαμε να γράψουμε ακόμα πολλά δευτερεύοντα στοιχεία. Η συνταγή μπορεί να παραμένει η ίδια, αλλά το αποτέλεσμα όχι. Στο ίδιο πείραμα ψυχρής σύντηξης παρατηρούμε αναποτελεσματικότητα από τους χειραγωγούμενους επιστήμονες πολυεθνικών και αποτελεσματικότητα από ανεξάρτητους ανθρωπιστές επιστήμονες. Η ελεύθερη ενέργεια ωστόσο, δε συμφέρει το αδελφάτο των πολυεθνικών πετρελαίου (και γι΄ αυτό το θέμα έχει θαφτεί). Άλλο φαγητό θα φτιάξει με κέφι ένας ευσυνείδητος σεφ και με τα ίδια υλικά ένας άλλος ίσως σε στείλει στο νοσοκομείο.

Η μάνα δεν τρέφει τα παιδιά της μόνο όταν τα θηλάζει, αλλά και με την ενέργεια που από τα χέρια της περνάει στο φαγητό. Καλώς ή κακώς, μπορεί να είμαστε ίδιοι αλλά δεν σημαίνει πως είμαστε το ίδιο. Τίποτα δε μπορεί να εξισωθεί με τίποτα. Όλα αυτά στον κόσμο των ανθρώπων είναι σχετικά και εξελισσόμενα μέχρι να φτάσουν στην ολοκλήρωση της φανέρωσής τους, πράγμα που μας ξανασυνδέει με το θέμα συνείδηση. Ας τολμήσουμε μια συνοπτική ανατομία της. Η σοφία και η θέληση αποτελούν τις δύο όψεις της συνείδησης. Τη θηλυκή και την αρσενική της πλευρά. Η αρνητική και θετική της πόλωση θα μπορούσε να ονομαστεί «μνήμη και δράση», ενώ η κατώτερή της εκδήλωση διακρίνεται σε αυτό που ονομάζουμε «προσοχή και κίνηση». Όταν χειραγωγούνται οι επιλογές μας, π.χ. μέσω διαφημίσεων, χειραγωγείται η θέληση και η μνήμη μας. Τελικά θυμόμαστε άχρηστα πράγματα εις βάρος εκείνων που δε θα έπρεπε να ξεχνάμε και γινόμαστε δούλοι με τη συγκατάθεση της παθητικότητάς μας. Η αποδοχή της δουλείας δημιουργεί δούλους. Ο άνθρωπος γίνεται εκμεταλλεύσιμος ανάλογα με το πόσο χαλαρός είναι στις αρχές με τις οποίες ζει.

Κάθε άνθρωπος οφείλει στον εαυτό του (αν θέλει να διαχειριστεί με σοφία τη ζωή του), να ενδιαφερθεί να μάθει ό,τι χρειάζεται. Δεν πρέπει να ακολουθήσει με τυφλή πίστη κανένα ιδεολόγημα, αλλά να φροντίσει να ζήσει τα απαραίτητα βιώματα, προκειμένου να συνειδητοποιήσει ποιος είναι, από πού έρχεται, πού πάει και το γιατί. Μια υγιής Παιδεία στο μέλλον θα παράγει πολίτες και όχι υπηκόους.

Ζούμε με δανεικά μέτρα, αντί να βρούμε το προσωπικό μας μέτρο, με αποτέλεσμα να ζούμε μια συνεχή μετάθεση ευθυνών. Εκείνος που αναλαμβάνει πραγματικά την ευθύνη της ζωής του, τολμάει να βρει το χαμένο μέτρο και διαθέτει πλέον το βίωμα για να το υποστηρίξει με τον λόγο του. Τα κούφια λόγια αποδεικνύουν απλώς την έλλειψη αυτού του βιωματικού υπόβαθρου. Είναι σαν να κάνεις διάλεξη για το πορτοκάλι, χωρίς να το έχεις φάει ποτέ.

Η μνημονική μέθοδος της Πεντάδας

Πολλά και διαφορετικά αντικείμενα γνώσης λειτουργούν σε πενταδικό σύστημα απομνημόνευσης, τόσο για Δασκάλους, όσο και για σπουδαστές. Η μοναδικότητα αυτού του έργου, είναι η προσαρμογή της Γαστρονομίας σε πενταδικό σύστημα πινάκων.

Μπορούμε να διακρίνουμε 5 επίπεδα έκφρασης, δηλαδή όσα είναι τα δάκτυλα στα χέρια και τα πόδια μας, ή τα άκρα μας μαζί με το κεφάλι και ακόμα όσες είναι οι αισθήσεις μας, αλλά και οι 5 γεύσεις. Ας τα βάλουμε αυτά σε μία τάξη βάση της σειράς που αναπτύχθηκαν, π.χ. η ακοή είναι η πρώτη αίσθηση του εμβρύου και τα αυτιά ενεργοποιούνται πριν από το φύλο. Το αυτί θεωρείται το τελειότερο όργανο και το πιο ολοκληρωμένο που διαθέτουμε στο σώμα μας, το πιο σχεδιαστικά και τεχνικά εξελιγμένο (διότι το κέντρο των δονήσεων προϋπήρχε του αυτιού). Η συνείδηση και η επίγνωση της γεύσης από την άλλη, είναι η πιο ακαλλιέργητη, ανώριμη και ανολοκλήρωτη σε σχέση με τις άλλες, ενώ ταυτόχρονα αποκαλύπτει το βάθος και το εύρος του εκφυλισμού τους.

Ο σύγχρονος άνθρωπος χάνει την αίσθηση της ακοής μέσα στη μεγαλούπολη και την ηχορύπανσή της. Η αφή του είναι γεμάτη ταμπού και περιορισμούς που παραποιούν την γνησιότητα κάθε διαβαθμισμένης αίσθησης που έχουμε όταν αγγίζουμε κάτι. Σ’ αυτό βοηθάει η καθημερινή επαφή μας με την άσφαλτο, το τσιμέντο και το πλαστικό που μας απορροφά μέρος της ενέργειας, στερώντας μας  έτσι προκαταβολικά τη δυνατότητα ενός ολοκληρωμένου αισθήματος. Η όραση δέχεται βομβαρδισμό έντονων εντυπώσεων που είναι σχεδιασμένες τελικά με διαφημιστικές προδιαγραφές για να πετυχαίνουν τον σκοπό τους, δηλαδή να επηρεάζουν την επιθυμία, την ικανοποίηση, τον φόβο και την υποταγή και επομένως, την χειραγώγηση της μνήμης, της θέλησης και της συνείδησης.

Οι άνθρωποι της πόλης δεν έχουν ιδέα ούτε τι αναπνέουν, ούτε τι τους προκαλούν οι καθημερινές μυρωδιές του συνωστισμού στο λεωφορείο, στο τρένο, στο γραφείο ή την φάμπρικα, οι πλαστικές μοκέτες, τα πλαστικά ή χημικά χρώματα, τα βερνίκια, τα σκουπίδια και τα καυσαέρια αυτοκινήτων και βιομηχανιών. Όλα αυτά έχουν σαν αποτέλεσμα τον εκφυλισμό των δυνατοτήτων που έχουν οι οσφρητικοί κάλυκες και αν προσθέσεις την έξαρση στις αλλεργίες και τις οσφρητικές επιπλοκές των εποχιακών ιώσεων, γίνεται κατανοητό το μέγεθος του προβλήματος. Η ουσία του προβλήματος δεν κρύβεται στο μέγεθος και στη μαζικότητα του φαινομένου που μας χτυπάει τον κώδωνα του κινδύνου, αλλά στην σχιζοφρενική τάση των ανθρώπων να υποτιμούν τις φυσικές μυρωδιές και να υπερτιμούν τις τεχνητές. Έτσι βλέπουμε ορισμένους να γεμίζουν ενοχές για λίγο ιδρώτα και από την άλλη να μιλούν εκστασιασμένοι για την μυρωδιά του πλαστικού από τα καθίσματα του αυτοκινήτου.

Είναι γνωστό πλέον ότι η όσφρηση και η γεύση συνδέονται με το λειτουργικό του εγκεφάλου, καθώς η μία συμπληρώνει την άλλη. Αιώνες ολόκληρους η παγκόσμια γαστρονομία αξιολογείται, κρίνεται και ρυθμίζεται σε μεγάλο βαθμό από άντρες γαστρονόμους και γευσιγνώστες καθορίζοντας πρότυπα, γεύσεις, επηρεάζοντας σύνολα ανθρώπων. Οι επιστημονικές έρευνες απέδειξαν ωστόσο, ότι οι γυναίκες έχουν μεγαλύτερες δυνατότητες από τους άνδρες, καθώς διαθέτουν πολλές χιλιάδες περισσότερους γευστικούς κάλυκες από εκείνους. Το δεξί ημισφαίριο του εγκεφάλου ελέγχει την αριστερή πλευρά του σώματος και το αντίστροφο. Επομένως, η ανάπτυξη των άκρων πρέπει να είναι λογικά δυσανάλογη. Το επιβεβαιώνουν η δυσαναλογία μήκους των άκρων, των μαστών, των ματιών και των γεννητικών οργάνων.

 Έχει ανακαλυφθεί ότι χρησιμοποιούμε μόνο ένα μικρό ποσοστό των δυνατοτήτων του εγκεφάλου και του νου μας και ότι το αριστερό ημισφαίριο υπερλειτουργεί σε βάρος του δεξιού. Ζούμε σε ένα κατεστημένο φόβου για την φαντασία, ταμπουρωμένοι πίσω από μια λογική ανάπηρη και αλλήθωρη, ένα έκτρωμα που επικράτησε αντί της αληθινής λογικής για την οποία μίλησαν οι αρχαίοι Έλληνες φιλόσοφοι. Η μονομερής χρήση της λογικής δίχως φαντασία είναι αιτία δυσαρμονίας και λαθών, παραβάσεων νόμων και τελικά τραγικών επιπτώσεων. Δισεκατομμύρια ζωές ανθρώπων διαμορφώνονται κάθε μέρα με ψυχρή λογική όχι αριθμών (γιατί αυτοί είναι ιεροί εκφραστές νόμων), αλλά λογιστικών διαδικασιών, χρηματιστηρίου και τραπεζικού συστήματος.

Αυτήν την κουτσουρεμένη και πλανερή λογική χρησιμοποίησαν και έφτασαν στην ηθική κατάπτωση, όταν «λογικά σκεπτόμενοι άνθρωποι» συνθηκολόγησαν με την συνείδησή τους, επειδή η κοινωνία που ζούμε υπαγορεύει, ότι σοφό είναι να πράττουμε στα όρια αυτού που αποκαλούμε «πολιτικώς ορθόν». Εδώ, η ελευθερία απαντά «ουδέν σχόλιον». Είναι αποδεδειγμένο ότι εκείνοι που ορίζουν τι είναι πολιτικώς ορθόν, διαμορφώνουν τελικά κάτι που έχει περισσότερο σχέση με το ορθό του παχέος εντέρου και τα συμφέροντα μιας ολιγαρχίας που καταδυναστεύει το ανθρώπινο είδος, παρά μ’ αυτό το οποίο είναι πραγματικά ορθό. Με αυτήν την πολιτική του παχέος εντέρου και μ’ αυτή του λογική που δεν διαθέτει κριτική αντίληψη, κρατώντας σε ύπνωση τη συνείδηση, οι άνθρωποι παρέδωσαν από αδυναμία την τύχη τους στα χέρια κάποιων άλλων, αντί να πάρουν τη ζωή στα χέρια τους.

Η ανθρωπότητα, μοιάζει με τον άνθρωπο που φοβάται να μεγαλώσει παραμένοντας σε μια κατάσταση παιδικότητας. Έτσι με την επιπόλαιη ανευθυνότητά της παρέδωσε την ελευθερία της για να εξαγοράσει την ασφάλειά της και μόλις τώρα αρχίζει να συνειδητοποιεί ότι έτσι κοντεύει να τα χάσει όλα, ακόμα και την κοινή λογική. Μόνο η πίστη στο πνεύμα της επιστήμης και η αγάπη στην ψυχή της τέχνης έχει μείνει η ορθή εφαρμογή του βιώματος της γνώσης και των δυνατοτήτων της.

Είναι σημαντικότερο αυτό που είσαι από αυτό που έχεις. Η ουσία είναι στη συνείδησή σου και όχι στην ιδιοκτησία σου, και είναι σημαντικότερη φυσικά η συνείδηση γιατί μόνο αυτή μπορεί να σε απελευθερώσει από την υποδούλωσή σου σε όσα έχεις και ακόμα περισσότερο από τη σκλαβιά σου στις επιθυμίες για όσα δεν έχεις. Από τη μιζέρια της ανθρώπινης φύσης, το οικονομικό αδιέξοδο, τον συμβιβασμό με το ξεπούλημα και την φθήνια, υπάρχει η γέφυρα της ιδέας του «ευ ζην» και του εξανθρωπισμού που απελευθερώνει από την υποταγή στη φύση του ζώου και την ανάγκη. Το μέλλον βρίσκεται σε μια άλλη λογική πέρα από την φαντασία μας. Όπως η γνώση του νόμου της άνωσης του Αρχιμήδη δεν μας βοηθά να κολυμπάμε καλύτερα, έτσι το να ξέρεις τους νόμους της έκφρασης, δεν σημαίνει ότι ξέρεις να μιλάς, ιδιαίτερα όταν δεν ξέρεις να ακούς. Το να ξέρεις συνταγές επομένως, δεν σημαίνει απαραίτητα ότι γνωρίζεις να μαγειρεύεις, ούτε ότι έχεις εξασφαλίσει την ικανοποίηση εκείνων που θα φάνε τα φαγητά σου.

Οι διαβαθμίσεις της έκφρασης λόγου, γίνονται κατανοητές: α) η απόλυτη ύβρις στην έκφραση του λόγου, είναι η κατάρα και προκαλεί δέσμευση, είναι η αρνητική χρήση της δημιουργικής μας δύναμης, β) οι βρισιές είναι τα υποκατάστατα γεύσης της καθομιλουμένης, γ) η αθυροστομία είναι το καρύκευμα της γλώσσας, δ) η ελευθεροστομία είναι το μπαχαρικό της ομιλίας, ε) η ελευθερία της ροής του λόγου, είναι το  «νόστιμον ήμαρ».

Ποιος είναι αυτός ο κώδικας μνημονικής που μπορεί ν’ αποκαλύψει την εσωτερική γνώση που κρύβεται στις τέχνες και τις επιστήμες;

Τι ενώνει τους ανθρώπους διαχρονικά σαν κοινό βίωμα.

α) Έρως και Αγάπη                                     ΠΡΟΔΙΑΓΡΑΦΕΣ                ΦΟΒΟΙ                  ΑΠΩΘΗΜΕΝΑ

β) Η Μαγειρική και Υπηρεσία                  ΑΝΑΓΚΕΣ                            ΕΝΟΧΕΣ               ΠΑΘΗ

γ) Η Μουσική και Υπερβατική Σκέψη    ΟΡΑΜΑΤΑ                           ΛΑΘΗ                    ΦΙΛΟΔΟΞΙΕΣ

Να οι 3 λεωφόροι προς την συλλογική συνείδηση και τα μέτρα επιρροής της κοινής συνισταμένης της Ανθρωπότητας.

Μάθημα 1ο στον Έρωτα, η εκστατική εμπειρία της Αλήθειας απελευθερώνει σώμα, νου, ψυχή και πνεύμα.

Μάθημα 1ο στη Γαστρονομία, τη μάνα της Μαγειρικής τέχνης, η επίγνωση της νομοτέλειας με ρυθμό δημιουργικότητας, ατομικής εμπειρίας και συλλογικής έμπνευσης και αφύπνιση συνειρμικής μνήμης.

Μάθημα 1ο στη Μαγειρική, η οργάνωση χρόνου – χώρου – γνώσης και ενεργειών με λίστα υλικών κ.λπ. είναι πρωτίστης πρακτικής σημασίας.

Μάθημα 1ο στη Μουσική, η αρμονία των σφαιρών είναι η ύψιστη εσωτερική μουσική, που μιμητές της στέκονται οι Μουσικές των Κόσμων.

Κάποτε ονειρεύτηκα πως για να προφυλάξω τέχνες και επιστήμες από τους βέβηλους, θεσμοθέτησα νόμους που οδήγησαν σε περιορισμούς. Σήμερα μέσα από ένα χώρο επιστήμης και τέχνης χωρίς ακαδημαϊκή έδρα καλούμαι να αποκαταστήσω και να καταργήσω την απόσταση ανθρώπου και τέχνης ή ανθρώπου και επιστήμης και να ανοίξω έναν βιωματικό ζωντανό δρόμο κατανόησης συμμετοχής. Η μαγειρική τέχνη προσιτή σε όλους, αποτελεί όχημα εκπληκτικών δυνατοτήτων. Ποιος ξέρει μπορεί να δημιουργηθεί μια Ελληνική Ακαδημία Μνημονικής Γαστρονομίας.

Γ. ΤΟ ΚΛΕΙΔΙ ΕΙΝΑΙ Η ΑΓΑΠΗ ΤΕΧΝΗΣ & ΕΠΙΣΤΗΜΗΣ ΜΕΣΑ ΣΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ

Η πιο ζωντανή φανέρωση της Αγάπης είναι ως Πρόνοια και εκφράζεται ως Παιδεία Αγάπης και Σοφίας. Κενά Αγάπης σημαίνει κενά Παιδείας. Είναι ολοφάνερο ότι η ανθρωπότητα δεν χάνεται από έλλειψη γνώσης, αλλά από έλλειψη οράματος και αξιών, δηλαδή, από έλλειψη παιδείας. Πίσω από κάθε μας λάθος θα βρούμε κάποιο κενό στην παιδεία που λάβαμε. Δεν είναι γνωσιολογικό το πρόβλημα αλλά αξιολογικό. Δεν είναι θέμα μόρφωσης ή θρησκείας αλλά παιδείας και αυτό αφορά όλους τους λαούς. Πίσω από κάθε καθημερινό λάθος, μικρό ή μεγάλο, κρύβεται πάντα κάποιο κενό ή σφάλμα παιδείας. Το φάρμακο και το φαρμάκι είναι θέμα μέτρου και αυτό απουσιάζει από την παιδεία. Η αληθινή παιδεία ελευθερώνει, προάγοντας την αυτάρκεια, ενώ η εκπαίδευση σε κρατά σε εξάρτηση, όπως γίνεται στα τρόφιμα, στα φάρμακα και στην τεχνολογία. Το καλό σύστημα εκπαίδευσης δεν είναι αρνητικό μόνον επειδή δεν έχει την απαιτούμενη υλικοτεχνική υποδομή, αλλά κυρίως γιατί έχει αποχωριστεί από τον κύριο εκπαιδευτικό στόχο, που είναι η ανάπτυξη ελεύθερων και δημιουργικών προσωπικοτήτων.

Ας μην χανόμαστε λοιπόν στα πολλά και ας εστιαζόμαστε στα συγκεκριμένα, τα ελάχιστα που είναι και τα σημαντικά. Και αυτά είναι τα εξής: μνήμη και θέληση, που έχουν αρχή και τέλος, αφετηρία και προορισμό Θείο την Αγάπη. Όποιος ελέγχει το παρελθόν-μνήμη, ελέγχει το παρόν-θέληση στο τώρα. Όποιος ελέγχει το παρόν-θέληση ελέγχει το μέλλον-όραμα. Αφυπνίζοντας τη μνήμη, επηρεάζουμε τη θέληση, μέσω του παρελθόντος το παρόν και μέσω του παρόντος το μέλλον.

Ο πλανήτης γη και η Ανθρωπότητα έχουν εισέλθει σήμερα σε μια νέα κατάσταση ταχύρυθμης εξέλιξης. Ο ρυθμός της ζωής επιταχύνεται διαρκώς. Στην ανατολή αυτής της νέας Κοσμικής περιόδου η ανθρωπότητα ζει την αλλαγή της δόνησης του πλανήτη και καθώς ο χρόνος συμπυκνώνεται, η συνείδηση του Ανθρώπου διαστέλλεται, μετατοπίζεται ο νους της ανθρωπότητας, δηλαδή μετανοεί. Εγκαταλείπει τα κατεστημένα περιορισμένων ιδεών, φόβων, πλάνης και χωριστικότητας και αποδεσμεύεται από τον τρόπο ζωής που παράγει φόβο και καταναλώνει ανασφάλεια. Ο Άνθρωπος που είναι ελεγχόμενος απελευθερώνεται.

Αυτή η κληρονομιά της μνήμης ότι μπορούμε να είμαστε αληθινοί, ελεύθεροι και να ανακυκλώνουμε αγάπη μεταξύ μας είναι οι ρίζες μας, η ταυτότητά μας και ταυτόχρονα το ύψιστο αγαθό για το οποίο αγωνιζόμαστε να φανερώσουμε στον άνθρωπο, βεβαιώνοντας το εφικτό. Όταν δεν γνωρίζουμε από πού προερχόμαστε, δεν μπορούμε να κατανοήσουμε πού πηγαίνουμε. Όταν όμως ο άνθρωπος θυμηθεί τις ρίζες του στο φως, αυτή η μνημοσύνη φωτίζει τη ζωή του και την αλλάζει. Αυτή η μετατόπιση του νου που προκαλείται από το φως της παγκόσμιας συνείδησης που αποτελεί κληρονομιά μας, δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια σταδιακή μεταμόρφωση, που εν μέρει οφείλεται στην ενσυνείδητη προσπάθεια και τον ατομικό αγώνα καθενός, αλλά και που επιχορηγείται πλουσιοπάροχα από αυτό το κοινό ταμείο φωτός της Μίας Ψυχής που είμαστε.

Με κάποιο τρόπο αυτή η άυλη κληρονομιά διαμορφώνει τον υλικό μας κόσμο, μας καθιστά κοινωνούς και μάρτυρες ενός βιώματος που κάνει ξεκάθαρο ότι μόνοι μας διαμορφώνουμε την πραγματικότητά μας. Τα πάντα αλλάζουν θετικά ή αρνητικά ανάλογα με τις επιλογές μας και τον συντονισμό μας με τους συμπαντικούς κόσμους. Εκείνοι που εργάζονται σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης γι’ αυτόν τον εσωτερικό πολιτισμό, γι’ αυτή την εσωτερική κοινωνία που εξελίσσεται σε όλη τη γη, αναγνωρίζονται μεταξύ τους, ανεξάρτητα αν έχουν επιλέξει διαφορετικό τομέα δράσης. Αναγνωρίζονται από την καθημερινή στάση ζωής και την ποιότητα της δράσης τους που με κάποιο τρόπο αντανακλάται στο πρόσωπο και την φωτεινή παρουσία τους. Σε κάθε χώρο όμως υπάρχουν θεματοφύλακες αυτής της κληρονομιάς, που την θέτουν σαν θεμέλιο πάνω στο οποίο χτίζεται το μέλλον κάθε στιγμή. Η συμφωνία με τους κοσμικούς νόμους έλκει μια χάρη που θεραπεύει τις ασθένειές μας, τις αδυναμίες μας, μας καλύπτει με προστασία και μας τροφοδοτεί με δύναμη μετουσίωσης, συμπληρώνοντας έτσι τα κενά και τις ελλείψεις μας.

Για πρώτη φορά στην ιστορία της ανθρωπότητας, τα προβλήματα και οι συνειδήσεις έχουν συντονιστεί σε ένα παγκόσμιο επίπεδο. Το φαινόμενο του θερμοκηπίου, τα προβλήματα της μετανάστευσης, τα μεταλλαγμένα φυτά, που μπορούν να επιμολύνουν με τον αέρα όλη την αγροτική παραγωγή, η καταπολέμηση των ναρκωτικών, η κλωνοποίηση, οι τιμές του πετρελαίου, τα αντιτρομοκρατικά μέτρα, η προστασία των ανθρώπινων δικαιωμάτων, η καταστολή της φτώχειας, της λειψυδρίας, της παιδικής εργασίας, η παγκόσμια ρύθμιση της χρηματικής ρευστότητας, είναι ζητήματα που μπορούν να αντιμετωπιστούν μόνο συνολικά, σε παγκόσμια κλίμακα.

Ο κόσμος μας σχηματίζεται από τις επιλογές μας συνειδητά ή ασυνείδητα, αλλά πάντα εμείς είμαστε οι υπεύθυνοι για ό,τι μπορούσαμε να κάνουμε και δεν κάναμε. Σκηνοθετούμε το χώρο σε σχέση με το χρόνο που ζει η συνείδησή μας. Και είναι αυτή η ίδια η συνείδησή μας που προβάλλεται σαν χωρόχρονος, πυκνώνει την ενέργεια και την κάνει ύλη. Είναι το πνεύμα που εκδηλώνεται στην ύλη με μορφή. Είναι η ψυχή που κινεί σαν ζωή το σώμα και σαν νους το οργανώνει. Εμείς επιλέγουμε τελικά να υπάρχουμε στην παγίδα της πλάνης ή να ζούμε την αληθινή ζωή που κοντεύουμε να ξεχάσουμε.

Θα μπορούσαμε να πούμε αντίστοιχα ότι η ψυχή του νόμου είναι η πρόνοια και η μνήμη της Θείας Νομοτέλειας και εκφράζεται ως πίστη στην πρόνοια της Θείας Νομοτέλειας. Από την άλλη έχουμε το πνεύμα του νόμου της Ζωής, το οποίο εκφράζεται ως θέληση για ενσυνείδητη παιδεία εφαρμογής αυτής της Θείας Νομοτέλειας. Οι ανάγκες ζητούν, τα καθήκοντα είναι το μέσο με το οποίο ο άνθρωπος προσπαθεί να ικανοποιήσει τις ανάγκες του, ενώ η ικανοποίηση των αναγκών επέρχεται με τις ικανότητες. Ο τρόπος είναι ταυτισμένος με τη γνώση, με τη συνείδηση. Η δύναμη της συνείδησης όμως δεν είναι ύλη, βρίσκεται στην ύλη, βρίσκεται και έξω από την ύλη.

Το κλειδί είναι στην ιδέα που έχουμε για το καθετί. Ποιοι είμαστε, από πού ερχόμαστε και πού πάμε. Πώς και γιατί. Και τελικά τι είναι άνθρωπος; Τι είναι κόσμος; Τι είναι Θεός; Η ιδέα που έχουμε για όλα αυτά καθορίζει κάθε μέρα τις σκέψεις, τα συναισθήματα, τις επιλογές και τις πράξεις μας. Τελικά ζούμε αυτό που επιλέγουμε, δηλαδή ανάλογα με τη συνείδησή μας. Το κλειδί λοιπόν είναι στη συνείδηση, όπως υποστηρίζει σήμερα η κβαντοφυσική ή στην ψυχή, όπως παραδοσιακά πρεσβεύει η τέχνη. Επομένως, η κλειδαριά είναι η αφύπνιση της μνήμης της ταυτότητας του ανθρώπου.

Οι Αρχέτυπες ιδέες κλειδιά του κόσμου των ιδεών του ανθρώπου, αποτελούν τους γονείς του συστήματος ιδεών του. Μια μόνο ιδέα, σε αυτό το επίπεδο, να μην είναι τοποθετημένη σύμφωνα με την Θεία Νομοτέλεια, υπάρχει μια ολόκληρη αλυσίδα ιδεών που συνδέονται μαζί της που θα είναι λάθος. Λάθος ιδέες σημαίνει λάθος σκέψεις, λάθος συναισθήματα, λάθος λόγια, λάθος πράξεις, λάθος αποτελέσματα, μια ζωή λάθος. Είναι απλή αριθμητική και λειτουργεί αμφίδρομα, σαν ντόμινο. Τι είναι Άνθρωπος, τι είναι Θεός, τι είναι Κόσμος. Από αυτές τις τρεις ιδέες, καθορίζονται όλες οι άλλες που έχουμε ανά ζεύγη. Για παράδειγμα, η ιδέα που έχουμε για το θάνατο, θα καθορίσει τη ζωή μας, αλλά και το αντίστροφο. Ποια είναι η ρίζα της εκδήλωσής μας, η Αγάπη ή ο φόβος;

Ο άνθρωπος παρεμβαίνει στη ζωή του με δυο τρόπους, παρεμβαίνει μέσω του χώρου, διαμορφώνει τον χώρο του για να αλλάξει τον χρόνο του ή διαμορφώνει το χρόνο του για να αλλάξει το χώρο του και στις δύο περιπτώσεις ο χώρος και ο χρόνος και η επέμβασή μας σε αυτόν συνδέονται με το ουσιαστικότερο, είναι η μεταμόρφωση της συνείδησης που κρύβεται από πίσω. Γιατί η συνείδηση είναι αυτή η οποία διαμορφώνει την αίσθηση και του χώρου και του χρόνου και ταυτόχρονα ο χώρος και ο χρόνος, ως όψεις του ίδιου νομίσματος είναι ταυτόχρονα και ο εγκλωβισμός του, η πλάνη του, η παγίδα του.

Κατά βάθος αποφεύγουμε αυτό που υποτίθεται κυνηγάμε, με το που φτάσουμε στην αλήθεια που μας αφορά, αλλάζουμε θέμα. Αυτό το φαινόμενο είναι ένα φαινόμενο ατομικό, ομαδικό, συλλογικό επαναλαμβανόμενο διαχρονικά και όποιος το υποτιμήσει είναι το λιγότερο τυφλός. Εάν κάποιος το εκτιμήσει σωστά και δει γιατί λειτουργεί έτσι, και κυρίως γιατί επαναλαμβάνεται και ακόμα περισσότερο τι αποτελέσματα φέρει τελικά, τότε μάλλον πρέπει να κινηθεί πιο δραστικά και πιο πολυεπίπεδα. Τα λάθη που επαναλαμβάνουμε συνειδητά, είναι το πρόβλημα και η άρνησή μας να ξεβολευτούμε από αυτήν την παθητική αποδοχή της ενοχής.

Η αφύπνιση της Πανανθρώπινης Μνημοσύνης στη Θεία Αποκάλυψη του Λόγου, «Θεοί Εστέ», είστε Θεοί, αυτό έχει ξεχάσει ο άνθρωπος, τη Θεία του Καταγωγή και «γίγνεσθαι τέλειοι ως ο Ουράνιος Πατήρ μου Τέλειος Εστί», δηλαδή τον Θείο του Προορισμό. Ο άνθρωπος έχει ξεχάσει την αφετηρία του και τον σκοπό του, είναι δυνατόν να θυμηθεί τον δρόμο; Όχι, ενθυμούμενος την Θεία του Καταγωγή και τον Θείο του Προορισμό, θυμάται το Δρόμο και ανάλογα προχωράει. Δίχως να θυμάται ποιος είναι, δεν μπορεί να διεκδικήσει αυτό που είναι. Η Μνημοσύνη αποτελεί τη Θηλυκή Αρχή του Ανθρώπινου Όντος και η Θέληση την Αρσενική. Δίχως μνήμη δεν υπάρχει όραμα, δεν υπάρχει στόχος, δίχως θέληση δεν μπορεί ο στόχος να επιτευχθεί. Επομένως η διαπάλη μεταξύ των δύο αυτών Αρχών που διαιωνίζεται από τον άνθρωπο και από τον κάθε έναν από εμάς σε ατομικό επίπεδο διαιωνίζει το πρόβλημα. Είναι πολύ πιο σημαντικό  να ενεργοποιηθεί αυτή η Θεία Μνήμη στον άνθρωπο, διότι σαν ντόμινο κινητοποιεί και όλα τα υπόλοιπα που πρέπει ο ίδιος να πράξει. Δεν χρειάζεται να του πεις εσύ ή εγώ τι να κάνει από κει και πέρα, αρκεί να θυμηθεί ποιος είναι. Το ίδιο πράγμα ισχύει και για την παιδεία, αν το παιδί μεγάλωνε με την επίγνωση του τι είναι ως άνθρωπος και δεν του φερόντουσαν ως ζωάκι, απευθείας όλα αυτά που θεωρούμε ως απαραίτητα μέτρα εκπαίδευσης θα ήτανε ανούσια.

Στο ξεκίνημα του 21^ου αιώνα, ο Αϊνστάιν και ο περίφημος Νόμος της Σχετικότητας έχουν κάνει το γύρο του κόσμου. Πέρα από τα γνωστά και τα προφανή όμως, αυτό που θα γίνει χαρακτηριστικό γνώρισμα του Νέου Ανθρώπου και ενός Νέου Κόσμου που έρχεται, θα είναι η ταχύτητα. Το Έργο της Νέας Κοσμικής Περιόδου είναι ταχύρυθμο, θα έλεγε κανείς συμπυκνωμένο. Συμπύκνωση χρόνου σημαίνει διεύρυνση συνείδησης. Τοποθετώντας τη συνείδηση στη θέση της μάζας, συνειδητοποιείς ότι αυτή είναι η ίδια δύναμη που συγκρατεί τα φορτία της ύλης στις δομές που κινούνται, δηλαδή της ενέργειας.

Το σώμα μας είναι πληροφορίες αλλά αυτό που αληθινά είμαστε, είναι μια Θεία δημιουργική ιδέα που παράγει και γεννά άλλες ιδέες, σκέψεις, συναισθήματα, λόγια και πράξεις. Αυτά που έχουμε μέσα μας είναι το κατ’ εικόνα και η δυνατότητα να τα εκφράσουμε είναι το καθ’ ομοίωση του σχεδίου ζωής μας, την οποία σκηνοθετούμε καθημερινά και επεμβαίνοντας στις λεπτομέρειες, την αλλάζουμε ως ολότητα. Η συνείδηση είναι νόμος και σύστημα μαζί, που συνδέεται με τη θέληση. Το κλειδί βρίσκεται στην εστίαση της θέλησης σε τέτοια ταχύτητα, ώστε αντί να δαπανάται ενέργεια να παράγεται.

Η ελευθερία συνεπάγεται υπευθυνότητα και δεν υπάρχει μεγαλύτερη υπευθυνότητα από τη διαχείριση του κενού ή της αρχέγονης ουσίας. Το βίωμα του Θείου Έρωτα ωθεί προς τα άνω (με ανοδική ροή=ανδρεία) το θνητό ή γήινο ον, για να νιώσει ολοκληρωμένο κάθε φορά που αγκαλιάζει τον Ουράνιο Εαυτό του. Η αφύπνιση της πνευματικής συνείδησης έχει τη δύναμη να αλλάζει την πραγματικότητα που ζούμε. Η Θεία Χάρη, άσχετα από το τι πιστεύουν οι άνθρωποι, έλκεται από την τόλμη και την αρετή της ανδρείας (ανοδικό ρεύμα ζωής=έρως), όσο και από την ταχύτητα, γι’ αυτό και «το γοργόν και χάριν έχει».

Η Τέχνη της Επιστήμης να Ζεις, συνίσταται στην παιδεία ενσυνείδητης κίνησης των νόμων και αυτό εκφράζεται με την μεταφορά συνείδησης και όχι απλών πληροφοριών. Όταν μεταφέρεται συνειδητότητα, αλλάζει η δομή των πληροφοριών που υπάρχουν από πριν μέσα στον παραλήπτη όσο και στον δότη, καθώς αποτελούν εκφράσεις της μίας ροής του Θείου Λόγου. Μέσα από αυτή τη διαδικασία, δίνεις τα πάντα επειδή έχεις τα πάντα. Όποιος όμως αισθάνεται λίγος για να δώσει τα πάντα, επειδή πιστεύει πως δεν είναι τα πάντα, μπορεί να χρησιμοποιήσει αυτή τη γνώση είτε σαν δικαιολογία για  να παραμείνει αδρανής, είτε σαν αιτία για να αμφισβητήσει τον προορισμό του. Η αιτία είναι η ίδια. Όταν δίνεις τα πάντα ακόμα και αν πιστεύεις πως είσαι λίγος τότε επειδή δίνεις τα πάντα, γίνεσαι τα πάντα και ανακαλύπτεις ότι ποτέ δεν ήσουν λίγος.

«Εις όσον δυνατόν ανθρώπω ομοιούσθαι Θεώ» (Πλάτων, Πολιτεία Ι, 613). Κατά Πλάτωνα η ανύψωση του ανθρώπου στον τόπο προέλευσης της ψυχής είναι ο τελικός και έσχατος στόχος. Για να το πετύχει αυτό ο άνθρωπος πρέπει να έχει ενθουσιασμό, να είναι δηλαδή Εν-Θεώ, δηλαδή να έχει καταληφθεί από την θεία ενέργεια (Τιμαίος 90^Α).

Ανύψωση λοιπόν του ανθρώπου και επιστροφή στις ρίζες του, γιατί είναι «φυτόν ουκ έγγειον αλλά ουράνιον», δηλαδή είμαστε όχι γήινο αλλά ουράνιο πλάσμα που μπορεί, επειδή το γνωρίζει, δηλαδή το πιστεύει συνειδητά και γι’ αυτό είναι σε θέση να κατακτήσει την εσωτερική του Ακρόπολη, όπως έλεγαν οι μυημένοι Έλληνες ή να οικοδομήσει τον αχειροποίητο ναό της ψυχής του όπως έλεγαν οι μυημένοι της Χριστιανικής Εσωτερικής παράδοσης.

Η ίδια μου η μνήμη με ωθεί για να φανερώσω ένα προσωπικό μου βίωμα. Πρέπει να ήταν το καλοκαίρι του ΄69. Ένα χρόνο πριν πάω νηπιαγωγείο. Η τηλεόραση ήταν ακόμα ασπρόμαυρη, αλλά τα κινούμενα σχέδια ασκούσαν γοητεία στα παιδιά από τότε που ήταν ασπρόμαυρα, γιατί άφηναν την παιδική φαντασία να χρωματίσει με τα χρώματα που βλέπουν τα παιδιά. Θυμάμαι μια σκηνή που τη σκέφτηκα πολλές φορές από τότε. Έναν ελέφαντα να τρέχει πανικόβλητος από ένα ποντικάκι, κι ένα τεράστιο λιοντάρι που το κυνηγούσε αλύπητα μια αλογόμυγα. Η πρώτη μου συνειδητοποίηση τότε ήταν ότι όλοι έχουν προβλήματα. Ακόμα και οι μεγαλύτεροι και οι δυνατότεροι. Πράγμα που δεν διαψεύστηκε ποτέ ως τώρα. Τα παιδιά δεν κάνουν λάθος. Κι αν εμπιστευόμασταν την οπτική τους γωνία, θα ζούσαμε στον κόσμο που ονειρεύτηκαν τα παιδιά όλων των εποχών.

Στην εφηβεία μου ξαναθυμήθηκα τον ελέφαντα και το λιοντάρι και συνειδητοποίησα ότι τα μικρά πράγματα δεν πρέπει να τα υποτιμάμε. Παρά την τρέλα της ηλικίας δεν είχα πέσει έξω. Μετά τη στρατιωτική μου θητεία κι όσα βιώματα είχα αποκομίσει μέχρι τότε, η ίδια μνήμη με έκανε να συνειδητοποιήσω ότι πράγματι όντας μικρός, μπορείς να γίνεις πολύ ενοχλητικός για κάτι πολύ μεγάλο. Είχε φτάσει η ώρα να κερδίσω τη ζωή μου με την εργασία μου.

Στα 23 μου το λιοντάρι κι ο ελέφαντας μ΄ έκαναν να συνειδητοποιήσω ότι αληθινή δύναμη είναι να μη σ΄ ενοχλεί τίποτα. Άρχισα τότε ένα παιχνίδι έκθεσης του εαυτού μου σε ενοχλητικές καταστάσεις. Κράτησε χρόνια. Ό,τι και να σας περιγράψω θα ΄ναι λίγο. Κάποτε ήταν αφόρητο, αλλά κατά κάποιον τρόπο ήταν πάντοτε διασκεδαστικό. Σημασία έχει ότι με ωφέλησε. Θα μ΄ έβλαπτε σίγουρα όμως αν συνέχιζα, γιατί κάποια στιγμή γύρω στα 30, συνειδητοποίησα πως κάτι δεν πήγαινε καλά. Ή στραβός είναι ο γιαλός ή στραβά αρμενίζουμε. Κι επειδή το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι, είπα να ξανακοιτάξω τι γίνεται μες στο κεφάλι μου. Είχα κλείσει μια εφταετία με μια ιδέα στραβά στο κεφάλι μου. Δεν έφταιγε ο σχεδιαστής των κινουμένων σχεδίων, δεν έφταιγε ούτε η τηλεόραση, ούτε οι γονείς μου φυσικά. Ήταν ο τρόπος που έβλεπα τα πράγματα που άλλαζε συνέχεια, δηλαδή η συνείδησή μου.

Στο μεταξύ είχα γίνει τόσο αλογόμυγα και λιοντάρι, όσο ποντίκι κι ελέφαντας. Αλλά δεν ήμουν ακόμα ο εαυτός μου. Ήθελα να γίνω κάποιος που δε θα τον ενοχλεί τίποτα. Και τότε θυμήθηκα ότι ο Αλέξανδρος στα 30 του είχε φτάσει στην Ινδία, ενοχλημένος από τη σκιά της Περσικής Αυτοκρατορίας. Στην ίδια ηλικία ο Χριστός κατέγραφε στην ανθρώπινη ψυχή το μεγαλύτερο Μυστήριο της Αγάπης. Και είναι ολοφάνερο πως τον ενοχλούσαν πολλά πράγματα. Το τελικό συμπέρασμα που έβγαλα ήταν ότι είτε σαν άνθρωπος είτε σαν Θεός σε αυτό τον κόσμο πρέπει να κάνεις κάτι για όλα αυτά που σ΄ ενοχλούν, κι όχι απλά να αρνείσαι την ύπαρξή τους. Ειδικά όταν βλέπεις ότι γύρω σου δε βασιλεύει απλώς η ενόχληση, αλλά η αδικία και η εκμετάλλευση.

Όμως δεν πιστεύω ότι σταμάτησε το έργο της αδελφοποίησης των λαών. Η σημερινή παγκοσμιοποίηση είναι ένα καχέκτυπο του αληθινού οράματος. που λέει ότι αληθινή δύναμη είναι να συνεχίζεις. Ακόμα κι αν γαληνέψει λοιπόν κανείς κάποια στιγμή, ο δρόμος της ζωής του πρέπει να είναι ωστόσο ένας δρόμος δράσης, με τη συναίσθηση της αξίας που έχει κάθε δέκατο του δευτερολέπτου από τη μια και την ελευθερία της άχρονης ροής από την άλλη. Ας πούμε πως δε μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο παρά μόνο τον εαυτό μας. Αυτό δε θα συμβεί όμως όταν καταφέρουμε την απόλυτη αδράνεια, αλλά όταν εξακοντιζόμαστε σε δράση μέσα στα πάντα.

Αξία έχει να κρατάς ακέραιη αυτή την ειρήνη και την ανέκφραστη γαλήνη μέσα σου την ύστατη στιγμή, κάθε φορά που τη ζεις στην πρώτη γραμμή. Οι περισσότεροι άνθρωποι βαφτίζουν τη βλακεία τους πεπρωμένο. Τους είναι πιο βολικό και φαινομενικά δεν κοστίζει τίποτα. Στην ουσία σου κοστίζει την ίδια τη ζωή. Περνάς μια ζωή χωρίς να τη ζήσεις, χωρίς ποτέ να μάθεις τι είναι να ζεις αληθινά. Το πεπρωμένο όμως διαμορφώνεται από το χαρακτήρα που οικοδομείται μέσα από την άσκηση των αρετών. Κι αυτό δε θέλει χρήμα για να επιτευχθεί, αλλά θέληση και πίστη, δηλαδή μνήμη. Να θυμάσαι ποιος είσαι και τι έχεις να κάνεις. Όλα τα υπόλοιπα τα λαμβάνεις από τη Ζωή. Πρόκειται για στάση ζωής, που υποκρύπτει την ιδέα σου για τη ζωή και τον εαυτό σου. Στο σύμπαν όμως οι νόμοι φαίνονται ξεκάθαρα. Ό,τι δεν κινείται σε αύξηση αφήνεται σε συρρίκνωση. Ό,τι δεν καλύπτει το Φως το καλύπτει το σκοτάδι.

Μια αμυντική στάση ζωής εξασφαλίζει πόνο, οδύνη, φθορές και απώλειες. Τι νόημα έχει η ζωή όταν προκειμένου να επιβιώσεις ξεπουλάς όσα χρειάζεσαι για να ζεις αληθινά; Τι είναι η ζωή χωρίς το αγαθό της υγείας ή της ελευθερίας; Όλοι το γνωρίζουν. Πόσοι όμως το διεκδικούν αληθινά και πόσοι αρκούνται σε υποκατάστατα; Το θέμα της υπευθυνότητας προς τη ζωή και τον εαυτό μας, μας φέρνει αντιμέτωπους με χιλιάδες νόμους. Αν όμως θέλει να αποφύγει κανείς όλο αυτό το μπλέξιμο, αρκεί να κάνει ένα πράγμα. Να κάνεις τους ανθρώπους που είναι γύρω σου ευτυχισμένους κάθε μέρα. Τόσο απλό και τόσο όμορφο.

Ο νόμος της ζωής είναι νόμος κίνησης. Όταν κάποιος επιμένει στο αντίθετο, δέχεται τα΄ αποτελέσματα των νόμων που κινεί με την απραξία και την παθητικότητά του. Ο Γκάντι σε απεργία πείνας για ημέρες, δεν υπήρξε ούτε μια στιγμή παθητικός και άπραγος, αλλά το αντίθετο. Υπάρχει ένας μεγάλος μάγειρας που μαγειρεύει αυτή τη σούπα από κόσμους και όντα. Κάθε άνθρωπος ταυτίζεται πότε με το ένα και πότε με το άλλο υλικό και κάθε 2.500 χρόνια περίπου ακούει μια φωνή που του φωνάζει «Δεν είσαι καρότο, δεν είσαι φασόλι, δεν είσαι αρακάς, ούτε πατάτα. Βγες από την κατσαρόλα. Εσύ είσαι ο Μάγειρας, μην αφήσεις το φαγητό, ούτε τη ζωή σου να καεί. Βγες από την κατσαρόλα. Πώς θα προσέξεις το φαγητό; Ό,τι μαγειρέψεις αυτό θα φας». Αυτό το ακούς κάθε μέρα. Ίσως κάτι θέλει να πει! 

Ένα υστερόγραφο από τον Νίκο Καζαντζάκη, που μας θυμίζει στην Ασκητική του…

«Ο ΚΑΘΕ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΕΧΕΙ ΕΝΑ ΚΥΚΛΟ ΔΙΚΟ ΤΟΥ ΑΠΟ ΠΡΑΜΑΤΑ, ΑΠΟ ΔΕΝΔΡΑ, ΖΩΑ, ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ, ΙΔΕΕΣ. ΚΑΙ ΤΟΝ ΚΥΚΛΟ ΤΟΥΤΟΝ ΕΧΕΙ ΧΡΕΟΣ ΑΥΤΟΣ ΝΑ ΤΟΝ ΣΩΣΕΙ. ΑΥΤΟΣ, ΚΑΝΕΝΑΣ ΑΛΛΟΣ. ΑΝ ΔΕΝ ΤΟΝ ΣΩΣΕΙ, ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΣΩΘΕΙ. ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΑΘΛΟΙ ΟΙ ΔΙΚΟΙ ΤΟΥ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΧΡΕΟΣ ΝΑ ΤΕΛΕΨΕΙ ΠΡΟΤΟΥ ΠΕΘΑΝΕΙ. ΑΛΛΙΩΣ ΔΕΝ ΣΩΖΕΤΑΙ. ΓΙΑΤΙ Η ΙΔΙΑ Η ΨΥΧΗ ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ ΣΚΟΡΠΙΣΜΕΝΗ, ΣΚΛΑΒΩΜΕΝΗ ΣΤΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ΤΟΥΤΑ ΓΥΡΑ ΤΟΥ, ΣΤΑ ΔΕΝΔΡΑ, ΣΤΑ ΖΩΑ, ΣΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ, ΣΤΙΣ ΙΔΕΕΣ, ΚΙ ΑΥΤΗ, ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΤΟΥ, ΣΩΖΕΙ ΤΕΛΩΝΤΑΣ ΤΟΥΣ ΑΘΛΟΥΣ».

Στα πρόσκαιρα ζωντανά σώματα δυο ρέματα παλεύουν: α) Ο ανήφορος, προς τη σύνθεση, προς τη ζωή, προς την αθανασία. β) Ο κατήφορος, προς την αποσύνθεση, προς την ύλη, προς το θάνατο. Και τα δυο ρέματα πηγάζουν από τα έγκατα της αρχέγονης ουσίας. Στην αρχή η ζωή ξαφνιάζει. Σαν παράνομη φαίνεται, σαν παρά φύση, σαν εφήμερη αντίδραση στις σκοτεινές αιώνιες πηγές. Ο Έρως διώκεται, μα βαθύτερα νιώθουμε: η Ζωή είναι κι αυτή άναρχη, ακατάλυτη φόρα του Σύμπαντος. Και τα δυο αντίδρομα ρέματα είναι άγια. Χρέος μας λοιπόν να συλλάβουμε τ΄ όραμα που χωράει κι εναρμονίζει τις δυο τεράστιες τούτες άναρχες, ακατάλυτες Ορμές. Και με τ΄ όραμα τούτο να ρυθμίσουμε το στοχασμό μας και την πράξη. Η ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ ΠΡΩΤΟ ΧΡΕΟΣ.

Είμαι η θεωρία κι η πράξη. Είμαι ο νόμος. Όξω από μένα τίποτα δεν υπάρχει. Χωρίς μάταιες ανταρσίες να δεις και να δεχτείς τα σύνορα του ανθρώπινου νου, και μέσα στ΄ αυστηρά τούτα σύνορα αδιαμαρτύρητα, ακατάπαυτα να δουλεύεις. Να ποιο είναι το πρώτο σου χρέος. Με αντρεία, με σκληρότητα στερέωσε απάνω στο σαλευόμενο χάος το καταστρόγγυλο, το καταφώτιστο αλώνι του νου, ν΄ αλωνίσεις, να λιχνίσεις, σα νοικοκύρης, τα σύμπαντα. Καθαρά να ξεχωρίσεις κι ηρωικά να δεχτείς τις πικρές γόνιμες τούτες, ανθρώπινες, σάρκα από τη σάρκα μας, αλήθειες: α) Ο νους του ανθρώπου φαινόμενα μονάχα μπορεί να συλλάβει, ποτέ την ουσία. β) Κι όχι όλα τα φαινόμενα, παρά μονάχα τα φαινόμενα της ύλης. γ) Κι ακόμα στενότερα: όχι καν τα φαινόμενα τούτα της ύλης, παρά μονάχα τους μεταξύ τους συνειρμούς. δ) Κι οι συνειρμοί τούτοι δεν είναι πραγματικοί, ανεξάρτητοι από τον άνθρωπο. Είναι κι αυτοί γεννήματα του ανθρώπου. ε) Και δεν είναι οι μόνοι δυνατοί ανθρώπινοι. Παρά μονάχα οι πιο βολικοί για τις πραχτικές και νοητικές του ανάγκες. Μέσα στα σύνορα τούτα, ο νους είναι ο νόμιμος απόλυτος μονάρχης.

 ΔΕΥΤΕΡΟ ΧΡΕΟΣ. Δε δέχουμαι τα σύνορα, δε με χωρούν τα φαινόμενα, πνίγουμαι! Την αγωνία τούτη βαθιά, αιματερά να τη ζήσεις, είναι το δεύτερο χρέος. Ο νους βολεύεται, έχει υπομονή, του αρέσει να παίζει. Μα η καρδιά αγριεύει, δεν καταδέχεται αυτή να παίξει, πλαντάει και χιμάει να ξεσκίσει το δίχτυ της ανάγκης. Ένα μονάχα λαχταρίζω: Να συλλάβω τι κρύβεται πίσω από τα φαινόμενα, τι είναι το μυστήριο που με γεννάει και με σκοτώνει, κι αν πίσω από την ορατή ακατάπαυτη ροή του κόσμου κρύβεται μια αόρατη ασάλευτη παρουσία. Αν ο νους δεν μπορεί, δεν είναι έργο του να επιχειρήσει πέρα από τα σύνορα την ηρωικήν απελπισμένην έξοδο, να ’ταν να μπορούσε η καρδιά μου! Περπατώ στ΄ αφρόχειλα της άβυσσος και τρέμω. Δυο φωνές μέσα μου παλεύουν. O νους: «Γιατί να χανόμαστε κυνηγώντας το αδύνατο; Μέσα στον ιερό περίβολο των πέντε αιστήσεων χρέος μας ν΄ αναγνωρίσουμε τα σύνορα του ανθρώπου.» Μα μια άλλη μέσα μου φωνή, ας την πούμε έχτη δύναμη, ως την πούμε καρδιά, αντιστέκεται και φωνάζει: «Όχι! Όχι! Ποτέ μην αναγνωρίσεις τα σύνορα του ανθρώπου! Να σπας τα σύνορα! Ν΄ αρνιέσαι ό,τι θωρούν τα μάτια σου! Να πεθαίνεις και να λες: Θάνατος δεν υπάρχει!» Ο νους: «Λαγαρό κι ανέλπιδο είναι το μάτι μου και θεάται τα πάντα. Η ζωή είναι ένα παιχνίδι, μια παράσταση που δίνουν οι πέντε θεατρίνοι του κορμιού μου…

Ρωτώ, ξαναρωτώ χτυπώντας το χάος: Ποιος μας φυτεύει στη γης ετούτη χωρίς να μας ζητήσει την άδεια; Ποιος μας ξεριζώνει από τη γης ετούτη χωρίς να μας ζητήσει την άδεια; Είμαι ένα πλάσμα εφήμερο, αδύναμο, καμωμένο από λάσπη κι ονείρατα. Μα μέσα μου νογώ να στροβιλίζουνται όλες οι δυνάμες του Σύμπαντου. Ας ενωθούμε, ας πιαστούμε σφιχτά, ας σμίξουμε τις καρδιές μας, ας δημιουργήσουμε εμείς, όσο βαστάει ακόμα η θερμοκρασία τούτη της Γης, όσο δεν έρχουνται σεισμοί, κατακλυσμοί, πάγοι, κομήτες να μας εξαφανίσουν, ας δημιουργήσουμε έναν εγκέφαλο και μιαν καρδιά στη Γης, ας δώσουμε ένα νόημα ανθρώπινο στον υπερανθρώπινον αγώνα! Τούτη η αγωνία είναι το δεύτερο χρέος.

 ΤΡΙΤΟ ΧΡΕΟΣ. Ο νους βολεύεται. Θέλει να γιομώσει μ΄ έργα μεγάλα τη φυλακή του, το κρανίο. Να χαράξει στους τοίχους ρητά ηρωικά, να ζωγραφίσει στις αλυσίδες του φτερούγες ελευτερίας. Η καρδιά δε βολεύεται. Χέρια χτυπούν απόξω από τη φυλακή της, φωνές ερωτικές αφουκράζεται στον αγέρα. Κι η καρδιά, γιομάτη ελπίδα, αποκρίνεται τινάζοντας τις αλυσίδες. Και σε μιαν αστραπή της φαίνεται πως έγιναν οι αλυσίδες φτερούγες. Μα γρήγορα η καρδιά πέφτει πάλι αιματωμένη, έχασε πάλι την ελπίδα και την ξαναπιάνει ο Μέγας Φόβος. Καλή η στιγμή, παράτα πίσω σου το νου και την καρδιά, τράβα μπροστά, κάμε το τρίτο βήμα…

Γλίτωσε από την απλοϊκή άνεση του νου που βάνει τάξη κι ελπίζει να υποτάξει τα φαινόμενα. Γλίτωσε από τον τρόμο της καρδιάς που ζητάει κι ελπίζει να βρει την ουσία. Νίκησε το στερνό, τον πιο μεγάλο πειρασμό, την ελπίδα. Τούτο είναι το τρίτο χρέος. Πολεμούμε γιατί έτσι μας αρέσει, τραγουδούμε κι ας μην υπάρχει αυτί να μας ακούσει. Δουλεύουμε, κι ας μην υπάρχει αφέντης, σα βραδιάσει, να μας πλερώσει το μεροκάματο μας. Δεν ξενοδουλεύουμε. Εμείς είμαστε οι αφέντες. Το αμπέλι τούτο της Γης είναι δικό μας, σάρκα μας κι αίμα μας. Το σκάβουμε, το κλαδεύουμε, το τρυγούμε, πατούμε τα σταφύλια του, πίνουμε το κρασί, τραγουδούμε και κλαίμε, οράματα κι Ιδέες ανηφορίζουν στην κεφαλή μας. Σε ποια εποχή του αμπελιού σου έλαχε ο κλήρος να δουλεύεις; Στα σκάμματα; Στον τρύγο; Στα ξεφαντώματα; Όλα είναι ένα. Σκάβω και χαίρουμαι όλον τον κύκλο του σταφυλιού, τραγουδώ μέσα στη δίψα και στο μόχτο μου, μεθυσμένος από το μελλούμενο κρασί. Κρατώ το γιομάτο ποτήρι και ξαναζώ το μόχτο του παππού και του προπάππου. Κι ο ιδρώτας της δουλειάς τρέχει κρουνός στο αψηλό καταμέθυστο κρανίο.

Ξέρω τώρα. Δεν ελπίζω τίποτα, δε φοβούμαι τίποτα, λυτρώθηκα από το νου κι από την καρδιά, ανέβηκα πιο πάνω, είμαι λεύτερος. Αυτό θέλω. Δε θέλω τίποτα άλλο. Ζητούσα ελευτερία. Η ΠΟΡΕΙΑ. Μα ξάφνου μια σπαραχτικιά κραυγή μέσα μου: «Βοήθεια!» Ποιος φώναξε; Μάζωξε τη δύναμη σου κι αφουκράσου. Όλη η καρδιά του άνθρωπου είναι μια κραυγή. Ακούμπησε απάνω στο στήθος σου να την ακούσεις. Κάποιος μέσα σου αγωνίζεται και φωνάζει. Χρέος σου, σε πάσα στιγμή, μέρα και νύχτα, σε χαρά και σε θλίψη, μέσα από την καθημερινήν ανάγκη, να ξεχωρίσεις την Κραυγή τούτη, να την ξεχωρίσεις ορμητικά ή συγκρατημένα, όπως βολεί στη φύση σου, γελώντας ή κλαίγοντας, ενεργώντας ή στοχαζόμενος, και να μάχεσαι να νιώσεις ποιος είναι αυτός που κιντυνεύει και φωνάζει. Και πώς μπορούμε εμείς να στρατευτούμε, όλοι μαζί, και να τόνε λευτερώσουμε. Μέσα στην πιο μεγάλη χαρά μας ένας μέσα μας φωνάζει: «Πονώ! Θέλω να ξεφύγω από τη χαρά σου! Δε χωρώ σε μυαλά, σε ονόματα, σε πράξες!» Μέσα από την πιο πλατιά αρετή μας ένας ανασηκώνεται, απελπισμένος, και φωνάζει: «Στενή είναι η αρετή, δεν μπορώ ν΄ αναπνέψω. Μικρός, στενός είναι ο Παράδεισος, δε με χωράει. Σαν άνθρωπος μου φαίνεται ο Θεός σας, δεν τον θέλω!...

Η ΠΡΑΞΗ ΣΧΕΣΗ ΘΕΟΥ ΚΙ ΑΝΘΡΩΠΟΥ Η στερνή, η πιο ιερή μορφή της θεωρίας είναι η πράξη. Όχι να βλέπεις πώς πηδάει η σπίθα από τη μια γενεά στην άλλη, παρά να πηδάς, να καίγεσαι μαζί της. Η πράξη είναι η πλατύτερη θύρα της λύτρωσης. Αυτή μονάχα μπορεί να δώσει απόκριση στα ρωτήματα της καρδιάς. Μέσα στις πολύγυρες περιπλοκές του νου, αυτή βρίσκει το συντομότερο δρόμο. Όχι βρίσκει. Δημιουργάει δρόμο, κόβοντας δεξά ζερβά την αντίσταση της λογικής και της ύλης.

Κι η πνοή μου, παρατώντας το κορμί μου να σαπίζει, οργανώνει νέα κορμιά και συνεχίζει τη μάχη. Η προσευκή μου δεν είναι κλαψούρισμα ζητιάνου μήτε ερωτικιά εξομολόγηση. Μήτε ταπεινός απολογισμός εμποράκου: σου ΄δωκα, δώσε μου. Η προσευκή μου είναι αναφορά στρατιώτη σε στρατηγό. Αυτό έκαμα σήμερα, να πώς πολέμησα να σώσω στον εδικό μου τομέα ολάκερη τη μάχη, αυτά τα εμπόδια βρήκα, έτσι στοχάζουμαι αύριο να πολεμήσω. Καβαλάρηδες οδεύουμε στο λιοπύρι ή κάτω από σιγανή βροχή. Εγώ κι ο Θεός μου. Και κουβεντιάζουμε χλωμοί, πεινασμένοι, ανυπόταχτοι. «Αρχηγέ!» κι εκείνος στρέφει κατά με το πρόσωπο του κι ανατριχιάζω αντικρίζοντας την αγωνία του. Τραχιά είναι η αγάπη μας, καθόμαστε στο ίδιο τραπέζι, πίνουμε το ίδιο κρασί στη χαμηλή τούτη ταβέρνα της Γης.

Όλοι είμαστε ένα, όλοι είμαστε μια κιντυνεύουσα ουσία. Μια ψυχή στην άκρα του κόσμου που ξεπέφτει, συντραβάει στον ξεπεσμό της και την ψυχή μας. Ένα μυαλό στην άκρα του κόσμου που βυθίζεται στην ηλιθιότητα, γιομώνει τα μελίγγια μας σκοτάδι. Γιατί ένας στα πέρατα τ΄ ουρανού και της γης αγωνίζεται. Ο Ένας. Κι αν χαθεί, εμείς έχουμε την ευθύνη. Αν χαθεί, εμείς χανόμαστε. Να γιατί η σωτηρία του Σύμπαντου είναι και δική μας σωτηρία κι η αλληλεγγύη με τους ανθρώπους δεν είναι πια τρυφερόκαρδη πολυτέλεια παρά βαθιά αυτοσυντήρηση κι ανάγκη. Δε βουλώνουμε τα’ αυτιά μας να μην ακούσουμε τις Σειρήνες. Δε δενόμαστε από φόβο στο κατάρτι μιας μεγάλης Ιδέας. Μήτε παρατούμε το καράβι και χανόμαστε γρικώντας, φιλώντας τις Σειρήνες. Παρά εξακολουθούμε την πορεία μας, αρπάζουμε και ρίχνουμε τις Σειρήνες στο καράβι μας και ταξιδεύουν κι αυτές μαζί μας. Ο Θεός φωνάζει στην καρδιά μου: Σώσε με! Ο Θεός φωνάζει στους ανθρώπους, στα ζώα, στα φυτά, στην ύλη: Σώσε με! Άκου την καρδιά σου κι ακλούθα τον. Σύντριψε το σώμα σου κι ανάβλεψε: Όλοι είμαστε ένα! Αγάπα τον άνθρωπο, γιατί είσαι συ. Αγάπα τα ζώα και τα φυτά, γιατί ήσουνα συ, και τώρα σε ακλουθούν πιστοί συνεργάτες και δούλοι. Αγάπα το σώμα σου. Μονάχα με αυτό στη γης ετούτη μπορείς να παλέψεις και να πνεματώσεις την ύλη. Αγάπα την ύλη. Απάνω της πιάνεται ο Θεός και πολεμάει. Πολέμα μαζί του. Να πεθαίνεις κάθε μέρα. Να γεννιέσαι κάθε μέρα. Ν’αρνιέσαι ό,τι έχεις κάθε μέρα. Η ανώτατη αρετή δεν είναι να ΄σαι ελεύτερος, παρά να μάχεσαι για ελευτερία. Μην καταδέχεσαι να ρωτάς: «Θα νικήσουμε; Θα νικηθούμε;» Πολέμα! Η επιχείρηση του Σύμπαντου, για μιαν εφήμερη στιγμή, όσο ζεις, να γίνει επιχείρηση δική σου. Καλά για τις απλοϊκές καρδιές που φοβούνται, καλά για τις ανεμογγάστρωτες ψυχές που θαρρούν πως γεννούνε. Από που ερχόμαστε; Που πηγαίνουμε; Τι νόημα έχει τούτη η ζωή; Θα φωνάζουν πάντα μάταια.

Αφιερωμένο με Αγάπη

Σε όλους τους φίλους και συνεργάτες

Γ. Κλειδαράς.

ΠΕΡΙΟΔΟΙ ΙΣΤΟΡΙΑΣ	ΗΠΕΙΡΟΙ	ΕΠΟΧΕΣ	ΧΩΡΟΙ ΕΦΑΡΜΟΓΗΣ	ΕΠΙΠΕΔΟ ΜΑΓΕΙΡΩΝ	ΕΠΙΠΕΔΟ ΜΑΓΕΙΡΙΚΗΣ
Προϊστορική	Αφρική	Λίθου – Μετάλλου	Κοινότητα	Συλλογική συνείδηση	Τεχνική
Αρχαία	Ευρώπη	Γεωργίας	Πολιτεία	Φυλετική συνείδηση	Νοικοκυριό
Μεσαιωνική	Ασία	Βιομηχανίας	Χώρα	Ατομική συνείδηση	Δουλεία
Νεότερη	Αμερική	Τεχνολογίας	Ήπειρος	Εθνική συνείδηση	Τέχνη
21oς Αιώνας	Αυστραλία	Γενετικής	Γη	Οικουμενική συνείδηση	Επιστήμη
ΔΙΑΤΡΟΦΙΚΗ	ΤΥΠΟΣ ΜΑΓΕΙΡΟΥ	ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΜΑΓΕΙΡΙΚΗΣ	ΕΙΔΟΣ ΜΑΓΕΙΡΟΥ	ΜΕΓΕΘΟΣ ΚΟΥΖΙΝΑΣ	ΕΙΔΟΣ ΚΟΥΖΙΝΑΣ
Τροφοσυλλέκτης– Κυνηγός Κανίβαλος	Κυνηγός	Οικογενειακή Παραδοσιακή	Ψήστης	Μικρή	Παρασκευασ-τήριο
Εντομοφάγος-Παμφάγος	Δούλος	Τοπική Άρχουσας τάξης	Τεχνίτης	Μέτρια	Ταβέρνα
Συντηρημένα Τρόφιμα	Νοικοκυρά	Αστική	Μάγειρος	Κανονική	Εστιατόριο
Μεταλλαγμένα Τρόφιμα	Λόγιος-Τεχνοκράτης	Εθνική	Αρχιμάγειρος Chef	Μεγάλη Μαζικής Παραγωγής	Ξενοδοχείο Κέτερινγκ
Βιολογικά Τρόφιμα-Φυσικά	Επαγγελματίας	Διεθνής	Executive Chef Production Manager	Πολύ μεγάλη Βιομηχανικής παραγωγής	Βιομηχανία Τυποποιημένων Τροφίμων

ΔΙΑΔΟΧΗ ΓΕΥΣΗΣ	ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΑΙΣΘΗΣΕΩΝ	ΟΙ ΡΙΖΕΣ	ΤΑ ΚΕΝΤΡΑ	ΤΑ ΕΠΙΚΕΝΤΡΑ	ΟΙ ΕΠΙΡΡΟΕΣ
ΠΙΚΡΗ /ΛΙΠΩΔΕΣ	ΑΦΗ	ΑΙΓΗΙΣ - ΙΟΝΙΑ	ΚΝΩΣΟΣ	ΒΥΖΑΝΤΙΟ	ΑΡΑΒΙΑ
ΞΙΝΗ/ΣΤΥΦΗ	ΓΕΥΣΗ	ΚΥΚΛΑΔΕΣ	ΣΙΚΕΛΙΑ	ΒΑΛΚΑΝΙΑ	ΚΙΝΑ
ΑΛΜΥΡΗ/ΑΛΙΚΗ	ΟΡΑΣΗ	ΑΙΓΥΠΤΟΣ	ΑΘΗΝΑ	ΡΩΣΙΑ	ΑΜΕΡΙΚΗ
ΚΑΥΤΕΡΗ/ΜΕΤΑΛΛΙΚΗ	ΟΣΦΡΗΣΗ	ΠΕΡΣΙΑ	ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑ	ΒΕΝΕΤΙΑ	ΓΑΛΛΙΑ
ΓΛΥΚΙΑ/ΓΛΥΦΗ	ΑΚΟΗ	ΙΝΔΙΑ	ΡΩΜΗ	ΦΛΩΡΕΝΤΙΑ	ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ

ΤΕΧΝΙΚΕΣ	ΩΘΗΣΕΙΣ	ΕΠΙΔΡΑΣΕΙΣ	ΡΥΘΜΙΣΤΕΣ	ΔΥΝΑΜΕΙΣ
ΨΗΤΟ	ΕΝΣΤΙΚΤΟ ΑΥΤΟΣΥΝΤΗΡΗΣΗΣ	ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΑ ΗΘΗ & ΕΘΙΜΑ	ΘΡΗΣΚΕΙΑ	ΠΡΟΚΑΤΑΛΗΨΗ
ΠΙΤΑ	ΑΝΑΓΚΗ ΕΠΙΒΙΩΣΗΣ	ΓΝΩΣΗ	ΕΠΙΣΤΗΜΗ	ΝΟΗΜΟΣΥΝΗ
ΣΟΥΠΑ	ΕΠΙΘΥΜΙΑ ΖΩΗΣ	ΜΟΔΑ	ΤΕΧΝΗ	ΕΦΕΣΗ
ΚΑΤΣΑΡΟΛΑ	ΠΡΟΣΔΟΚΙΑ ΕΥ ΖΕΙΝ	ΝΟΜΟΙ	ΠΟΛΙΤΙΚΗ	ΙΔΙΟΣΥΓΚΡΑΣΙΑ
ΦΟΥΡΝΟΥ	ΟΡΑΜΑ ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑΣ	ΠΙΣΤΗ	ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ	ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

ΤΑ 7 ΠΡΟΣΟΝΤΑ	ΟΙ 7 ΙΚΑΝΟΤΗΤΕΣ	ΟΙ 7 ΑΡΕΤΕΣ	ΟΙ 7 ΝΟΜΟΙ
ΣΠΟΥΔΕΣ	ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ	ΕΥΓΕΝΕΙΑ	ΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΚΑΤΑΡΤΙΣΗ
ΕΜΠΕΙΡΙΑ	ΠΡΟΣΑΡΜΟΣΤΙΚΟΤΗΤΑ	ΠΡΟΘΥΜΙΑ	ΕΡΓΑΤΙΚΟΤΗΤΑ-ΖΗΛΟΣ
ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΣΜΟΣ	ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ	ΣΥΝΕΠΕΙΑ	ΚΑΘΑΡΙΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ
ΑΥΤΟΚΡΙΤΙΚΗ	ΦΑΝΤΑΣΙΑ	ΕΝΤΙΜΟΤΗΤΑ	ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΚΑΙ ΜΕΤΡΟ
ΑΥΤΟΕΛΕΓΧΟΣ	ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΟΤΗΤΑ	ΤΟΛΜΗ	ΤΑΧΥΤΗΤΑ ΚΑΙ ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΟΤΗΤΑ
ΑΥΤΟΠΕΙΘΑΡΧΙΑ	ΔΕΚΤΙΚΟΤΗΤΑ	ΑΦΟΣΙΩΣΗ	ΥΠΕΥΘΥΝΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΕΥΣΥΝΕΙΔΗΣΙΑ
ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑ	ΕΠΙΓΝΩΣΗ	ΑΚΕΡΑΙΟΤΗΤΑ	ΟΡΓΑΝΩΤΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ

5 ΕΛΕΓΧΟΙ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ	5 ΒΑΣΙΚΑ ΣΤΕΛΕΧΗ	5 ΣΤΑΔΙΑ ΟΡΓΑΝΩΣΗΣ	5 ΚΛΕΙΔΙΑ ΕΥΡΥΘΜΙΑΣ
ΣΩΣΤΗ ΠΟΙΟΤΗΤΑ ΠΡΩΤΩΝ ΥΛΩΝ	ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ	ΔΙΟΙΚΗΣΗ	ΠΡΟΔΙΑΓΡΑΦΕΣ ΕΓΚΑΤΑΣΤΑΣΕΩΝ
ΣΩΣΤΗ ΠΟΣΟΤΗΤΑ ΠΡΩΤΩΝ ΥΛΩΝ	F&B	ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ MENU/ΠΩΛΗΣΕΙΣ	ΕΛΕΓΧΟΣ ΑΓΟΡΩΝ
ΣΩΣΤΗ ΣΥΣΚΕΥΑΣΙΑ ΠΡΩΤΩΝ ΥΛΩΝ	ΠΡΟΜΗΘΕΙΕΣ	ΕΡΓΟΝΟΜΙΑ-ΤΕΧΝΟΡΓΑΝΩΣΗ	ΚΑΘΑΡΙΟΤΗΤΑ ΧΩΡΩΝ
ΣΩΣΤΗ ΑΠΟΘΗΚΕΥΣΗ ΠΡΩΤΩΝ ΥΛΩΝ	MAITRE	ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ ΠΡΩΤΩΝ ΥΛΩΝ	ΕΥΤΑΞΙΑ ΕΡΓΑΣΙΑΚΟΥ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΟΣ
ΣΩΣΤΗ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ ΠΡΩΤΩΝ ΥΛΩΝ	CHEF	ΜΕΘΟΔΟΛΟΓΙΑ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ	ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ ΧΡΟΝΟΥ ΕΝΕΡΓΕΙΑΣ

5 ΜΑΥΡΕΣ ΚΟΥΖΙΝΕΣ	5 ΛΕΥΚΕΣ ΚΟΥΖΙΝΕΣ	5 ΣΥΣΤΗΜΑΤΑ SERVICE	5 ΕΙΔΗ SERVICE	5 ΕΡΓΑΛΕΙΑ
GENETIC FOOD	DELICATESSEN & GOURMET FOOD	AUTOMECANIC SERVICE	TABLE D΄ HOTE ENGLISH	ΞΥΛΙΝΑ
INDUSTRIAL FOOD	STREET & SLOW FOOD	SELF SERVICE	AUTOMATIC AMERICAN	ΛΙΘΟΥ
PLASTIC JUNK FOOD	BIOLOGIC FOOD	CLASSIC SERVICE	ALA CARTE FRANCE	ΚΟΚΑΛΙΝΑ
FAST FOOD	NATURE FOOD	LUXURY SERVICE	BOUFET RUSSIAN	ΜΕΤΑΛΛΙΚΑ
DELIVERY FOOD	HOME MADE FOOD	ROOM SERVICE	HOME STYLE VIENNESE	ΣΥΝΘΕΤΙΚΑ